Hoe ik dat toch haat om telkens opnieuw te moeten uitleggen hoe ik me voel en wat er aan de hand is. Ondanks medisch dossier waar alles zou moeten instaan is een groepspraktijk van artsen toch steeds weer je verhaal doen. Van “Neen, meneer, ik ben niet depressief.” en “Ik weiger om psychofarmaca in te nemen, gezien er niks mis is met mijn psychisch welbevinden, maar toch bedankt” tot “Ik voel me niet ellendig, omdat ik me graag ellendig voel, maar omdat mijn lijf dit met me doet”. *zucht* Vandaag dan maar de metaforenkast opengehaald om enig begrip te krijgen: Neem nu bijvoorbeeld je GSM... Je haalt je GSM ’s ochtends uit de lader en die is 100% opgeladen. In de loop van de dag slinkt je batterij zienderogen en rond de middag, als je aan de 30% zit, beslis je om hem opnieuw op te laden, kwestie van de dag door te komen. En, ja, je kent ongetwijfeld ook het machteloze gevoel als je je batterij ziet leeggezogen worden op een moment dat er geen oplaadmogelijkh...