Over herfstblaadjes en andere planten...

De blaadjes aan de bomen (of beter: erronder) zijn op een week tijd van kleur veranderd en met wat geluk priemt een laaghangend nazomerzonnetje door het wolkendek. Kortom: de zomer zit erop, de herfst heeft haar intrede gedaan en de hoop dat september goedmaakt wat augustus verkloot heeft kunnen we alweer grotendeels opbergen.

Ja, natuurlijk vind ik het leuk om met laarzen en sjaal aan te gaan genieten van de herfstlucht. Anderzijds is er voor mij als chronisch spierpijn- en gewrichtssukkelaar dadelijk ook weer de keiharde realiteit dat mijn pijn de komende pakweg 9 maanden alleen maar erger wordt en ik het moet stellen zonder verwarmende zon, die de scherpe kantjes van de pijn wat wegneemt. Helaas werkt deze "wetenschap-door-ervaring" zich ondertussen zeer negatief uit op mijn gemoed: de herfstblues gaat over in een winterdepressie en de tijd tot de lente zich opnieuw van zijn beste kant laat zien lijkt nog zo oneindig ver weg...

Ook is september zowat dé maand bij uitstek waarin iedereen wel één of ander virus met zich meedraagt: de scholen zijn terug open, de weerstand wankelt met de temperatuurschommelingen mee en mensen lopen te hoesten, niezen en snotteren. Met een verlaagd immuunsysteem en 4 zieke pubers in huis weet ik nu al dat ik één dezer gewoon ook weer met één of ander virus opgezadeld zit, ook al vind ik altijd dat het vrij lang duurt eer ik “prijs” heb. Maar, als de virussen me vinden, dan zijn ze meestal genadeloos hard en slaan ze voluit toe.

Net terug uit het iets warmere Italië moet ik helaas vaststellen dat mijn spieren echt al in wintermodus zitten met een dagelijks aanwezige spierpijn alsof ik de Mont Ventoux achterwaarts te voet ben opgespurt en nadien nog de Titanic heb losgewrikt vanop de oceaanbodem. (Ik, overdrijven? Neen! 😉 )

Sinds enkele maanden is er ook dat ellendige fibrosymptoom (waarvan ze nog altijd niet weten of ik misschien de ziekte van Ménière heb - https://nl.wikipedia.org/wiki/Ziekte_van_Menière) dat ik duizelig ben, zware gehooruitvallen heb (afwisselend rechts en links) en geplaagd word door aanvallen van zeer scherpe en luide fluittonen, vervelende ruis, zwaar gerommel en andere tinitussen (of is het tiniti?). Vandaag dan maar een hoofdscan gaan laten maken, die gelukkig uitwees dat ik geen vijs kwijt ben en dat er geen grote hiaten onder mijn schedelpan zitten. Of er iets anders te zien was, dat weet de dokter (en dus ikzelf) pas binnen 3 dagen. Volgende week mag ik dan op duizeligheidsonderzoek gaan: gedurende een uur gaan ze vanalle duizelingwekkende toeren met me uithalen… allicht om voor de zoveelste keer “geen klinische oorzaak” te vinden van het feit dat ik geregeld eens een bocht mis en tegen een muur bots (letterlijk dan… en figuurlijk ook al eens).

Het is dus nog even wachten op de dag dat ik vrolijke/positieve fibroverhalen neer te pennen heb, vrees ik.

Maar, als er een lichtpunt mag zijn, dan toch wel de cannabispillen (CBD) die ik nu dagelijks inneem voor het slapengaan. Ze hebben een heerlijke nachtrust tot gevolg, veel minder spasmen, veel minder pijn en veel minder gepieker in mijn slaap. Een quasi ononderbroken en behoorlijk deugddoende slaap is iets wat ik gemist heb, zonder er echt bij stil te hebben gestaan. Ik ben ondertussen een heuse fan en ambassadeur van medicinale cannabis aan het worden! Ik ben altijd een “believer” geweest van medicinaal gebruik van deze plant met negatieve bijklank, doch kon er niks mee, gezien ik gestopt ben met roken en de andere (veiligere en niet verslavende) toedieningswijzen nog onvoldoende bekend bij me waren (spacecake leek me medicinaal niet zo ideaal en een belasting op mijn dagelijks Weight Watchers-puntenbudget 😋). De cannabisolie die ik 2 jaar geleden kocht vond ik vanaf het eerste gebruik gewoon ranzig en vies en sindsdien wist ik me geen raad met de vraag “wat nu te nemen?”. Ik weiger al jaren het gebruik van de reeds eerder voorgeschreven medicijnen (tramadol, lyrica, cymbalta, medrol en aanverwanten), die ik allemaal even snel terug heb buitengeflikkerd dan dat ze hier binnenkwamen. Tja, en de CBD-olie bleek dus zoooooo vies dat ik er niet van kon slapen, omdat ik die ellendige smaak niet weg kreeg. 

Nu zit ik dus succesvol aan de niet-verslavende, niet psycho-actieve CBD-pillen en moet zeggen dat ik écht niet meer zonder wil.

En dan nu maar duimen dat ze me vlotter door de herfst en winter helpen en dat de lente sneller weer in het land is, dan het nu lijkt. En tijdens de schaarse écht goede momenten, waarbij het volledige weer- én gezondheidsplaatje klopt, probeer ik er zelfs van te genieten, van de herfst en winter...