Ziektedagen

Ik ben misschien wat voorbarig, gezien het jaar nog niet om is en misschien “jinx” ik het nu wel, maar ik moet het kwijt: december is al een week bezig en ik heb dit jaar slechts 5 ziektedagen op mijn teller staan! Jawel: V-I-J-F!!!!!

Het is een nieuw record, sinds ik voor het eerst kennis maakte met het Eppstein-Barvirus op 2 september 2013. Zelfs toen, in het jaar 2013, was mijn aantal ziektedagen (gezien de ernst van het virus en de onnoemelijk harde manier waarop het me gevloerd heeft) al bij al nog niet zo heel slecht: 14 dagen. Achteraf gezien (en ook door mijn huisartsen toegegeven) hadden ze me beter wat langer thuis gelaten, enkele maanden zelfs. En, als ik dan hoor dat anderen er effectief maanden voor mogen thuis blijven om te herstellen, dan vallen die 14 dagen (net geen 3 werkweken, verspreid over meerdere periodes en maanden) heus wel reuze mee. En, ook het jaar erop was ik “slechts” 10 werkdagen (oftwel 2 weken) niet aan het werk.

Tijdens mijn sollicitatiegesprek voor mijn huidige baan, ook alweer 2 jaar geleden, ben ik er ook open en eerlijk over geweest, over het feit dat ik een gedreven en positieve werkkracht ben, maar dat mijn aantal ziektedagen rond de 3 weken per jaar ligt. Mijn weekends zijn soms te kort om fysiek te bekomen van mijn werkweek en de fibromyalgie houdt me soms gewoon zo hard in haar greep heeft, dat bewegen niet gaat: ik geraak niet uit bed, kan niet tot aan de auto lopen en zelf rijden is dan helemaal uit den boze. Ik vond het belangrijk daar eerlijk over te zijn. Ik moet er wel aan toevoegen dat het feit dat ik op het moment van die sollicitatie letterlijk van aan de nek tot in mijn enkel gekneusd was door een heel zware val de dag ervoor ongetwijfeld heeft aangetoond dat ik best wel wat hebben kan en probeer om door te bijten, ook als ik pijn heb. Anderzijds presenteerde ik die dag (al strompelend, mankend en bont en blauw) zo krakkemikkig dat het alleen maar beter kon gaan. Kortom: ik werd aangeworven ondanks alle tegenindicaties van fysiek compleet gehavende 40-plusser, die een chronisch pijnpatiënt is met gemiddeld 3 ziekteweken op jaarbasis (die de werkgever dus geld kosten).

Ik koos er bewust voor om deeltijds te gaan werken: 30 uren in de plaats van de 38 die ik voorheen gewend was. Met mijn erkenning als “arbeidsgehandicapte” kon mijn nieuwe werkgever genieten van een tegemoetkoming in de lasten om mij aan te nemen (Info over arbeidshandicap en VOP voor werkgevers), de VOP-premie, die ervoor zorgde dat ik een aangepast uurrooster kreeg en dat de financiële lasten van mindere productiviteit op eventuele zware dagen en eventuele ziektedagen voor mijn werkgever iets minder bitter zouden zijn (Info over arbeidshandicap en VOP voor werknemers).

Als ik dus voor mezelf opsom wat ertoe geleid heeft dat ik dit jaar slechts 5 dagen (=1 week, verdeeld over 2 periodes van 2-3 dagen verspreid over het jaar) thuis was omwille van ziekte, dan zijn de redenen (gevoelsmatig en dus helemaal niet wetenschappelijk onderbouwd):

• Een liefdevolle partner die me onvoorwaardelijk steunt en samen met mij de gevolgen van mijn chronisch ziek-zijn met me draagt, me ontlast in het huishouden, probeert mijn pijn weg te nemen en helpt ons leven aan mijn fysieke beperkingen aan te passen
• Een werkgever met inlevingsvermogen, begrip en de wil om flexibel te zijn
• Een baan waarin ik niet 100% van de tijd aan de computer zit, maar veel afwisselende houdingen heb (meer stappen per dag voor een gezonder lijf)
• Een goed-opgeleide multidisciplinaire kinesiste met ervaring
• De switch naar 30-uren week
• De combinatie van de voedingssupplementen die ik neem: magnesium, L-Carnitine, vitamine D, curcumine, CBD
• Voeding aangepast naar minder koolhydraten (niet meer alle dagen brood en/of aardappelen/pasta/rijst), meer eiwitten (vooral uit dagelijkse consumptie van kip en 0% vet Griekse joghurt) en dagelijks heeeeeeel veeeeeeel groenten

Neen, ik ben zeker niet “gezond”! Verre van zelfs. Maaaaar, het is wel perfect mogelijk om te blijven functioneren met fibromyalgie. En, dat zelfs met een meer dan aanvaardbaar aantal ziektedagen. Als ik mezelf mag vergelijken met “niet-chronisch-zieke”-werkkrachten die 5 dagen op 7 gedurende 30 uren per week presteren en daarnaast een huishouden met 8 gezinsleden managen, dan meen ik zelfs te mogen stellen dat ik écht heel erg weinig ziektedagen heb gehad dit jaar. En nu maar hopen dat het zo blijft en dat ik het noodlot niet teveel getart heb met deze vaststelling, gezien “virusmaand” januari in aantocht is, een maand die me meestal niet zo gunstig gezind is…

Overzicht van mijn ziektedagen van de afgelopen 5 jaar:

2012    13 (veel last van sinussen)

2013    14 (Het jaar waarin ik Eppstein-Bar kreeg)

2014    10

2015    19 (Hierin zit 1 week om emotioneel te bekomen van mijn zeer plots en onverwacht ontslag, dat me emotioneel compleet gekraakt heeft. Ook enkele dagen na mijn heel zware val zitten hier inbegrepen.)

2016    20 (gestart in mijn nieuwe job, maar helaas een zeer slecht “rugjaar” met veel lumbago’s L )

2017    05 (!!!!)