Als je kon zien...

Als ik naar mijn vakantiefoto’s kijk, dan vergeet ik zelf dat ik elke vakantiedag zolang mogelijk in bed lig en we als laatsten aan het ontbijt verschijnen. Ik vergeet dan dat ik nooit ergens iets van “night life” meekrijg, omdat we tussen 19 en 22 uur terug in het hotel zijn om te rusten en tv te kijken.

Als ik naar de foto’s van onze leuke daguitstappen kijk, dan vergeet ik zelf dat een “daguitstap” bij ons geen ganse dag duurt, maar hooguit enkele uurtjes, omdat we pas tegen de (na)middag vertrekken en vroeg op de avond alweer thuis zijn, omdat het me anders teveel wordt.

Als ik naar foto’s van leuke feestjes en events kijk, dan vergeet ik zelf dat we er altijd als eersten toekomen en ook als eersten weer vertrekken, nog voordat de fun goed en wel bezig is.

Als anderen naar mijn vakantiefoto’s kijken, dan zien ze niet dat wij alles met de auto doen en we amper 5 km (of 5 à 6000 stappen) per dag rondslenteren en al eens een rolstoel, stok of krukken als noodoplossing in de wagen hebben liggen. En dat we steden per boot verkennen, omdat het minder pijn doet en minder energie kost dan lopen.

Als anderen naar de foto’s van onze daguitstappen kijken, dan denken ze dat we altijd op zwier zijn, niet wetende dat mijn dagen zo vreselijk kort zijn, omdat ik in het weekend zoveel slaap om mijn batterijen terug een klein beetje bij te laden. De paar uren op een weekenddag die ik niet al rustend thuis doorbreng, kom ik graag buiten en ben ik graag weg (vaak ook om niet geconfronteerd te worden met de huishoudelijke achterstand thuis). Vandaar de vele leuke uitstapjes: om mijn zinnen te verzetten.

Als anderen foto’s van mij op feestjes zien, dan beseffen ze niet dat ik er vaak al weken naar uitgekeken heb en dat ik vooraf al enkele dagen in “rustmodus” gegaan ben om energie te sparen. En, de dag zelf vaak heel erg lang de tijd neem om me op het gemak op te knappen (omdat ik heus niet zo vaak buitenkom en er ook geen zin in heb om er dan slecht uit te zien) om er enkele uurtjes (meestal veel korter dan ik gepland had of zou willen) van te kunnen genieten. Ze beseffen niet dat ik vaak voor middernacht alweer thuis ben om doodmoe met pijn in elke vezel in elkaar te zakken. 

Als ze me met een glas zien (het enige glas dat ik op een ganse week drink!), dan beseffen ze niet dat ik er een ganse week detoxen en gezond leven heb opzitten om mijn lijf zoveel mogelijk te ontzien. (En dat ene glas, daar geniet ik dan met volle teugen van)

Als anderen me zien lachen, dan beseffen ze niet dat ik het (veelal dagelijks) huilen hou voor als ik terug thuis ben.

Als ik eruit zou zien, hoe ik me zou voelen, dan was dit ongeveer het beeld dat je van me te zien zou krijgen:

 

De moeite om eens te bekijken:

https://themighty.com/2017/03/fibromyalgia-photos/