Revalidatie-evaluatie

Laat ons eerlijk zijn: de winter is niet echt de meest favoriete periode van menig fibro-patiënt: spieren verkrampen nog wat meer van de koude, het vitamine-D-peil is nog wat lager dan normaal en het lijkt gewoon alsof elke vezel in je lijf nog nét dat ietsje meer pijn doet als de dagen kort, grauw, nat en kil zijn.

Vlak voor de winter, in oktober, ben ik – bovenop de wekelijkse bezoeken aan mijn kinesiste - gestart met het revalidatieprogramma voor fibromyalgiepatiënten in een ziekenhuis vlakbij, bestaande uit hydrotherapie (aangepaste oefeningen in een revalidatiebad) en fysiotherapie (oefeningen in een fitnesszaal, onder begeleiding van een team kinesisten). De hydrotherapie, die is ronduit heerlijk: warm water, een ongelooflijk sympathieke begeleidster en een leuke groep wisselende patiënten met uiteenlopende klachten, waarmee ik het zwembad deelde. Samenvattend betrof het andere fibropatiënten, CVS-patiënten, patiënten met klachten aan rug, schouders, knieën (vaak post-operatieve revalidatie) of patiënten die met vergroeiingen geboren zijn en in het revalidatiebad toch aan hun spieren en souplesse kunnen werken. Ja, het helpt relativeren om met andermans ellende geconfronteerd te worden! Maar, het sterkt je ook te weten dat je er niet alleen voor staat, dat anderen in hetzelfde schuitje zitten en met dezelfde dagelijkse ongemakken kampen als jijzelf. Daarenboven ontspannen de oefeningen in het bad enorm. Alles verloopt nu eenmaal veel soepeler en je knapt daar echt van op.

De fysiotherapie, ook wel “de zaal” genoemd, dat is dan weer andere koek. Om je “niveau” te bepalen is er eerst de uithoudingstest. Op een hometrainer waarop de weerstand vrij snel gradueel verhoogt laat men je tot net boven je grenzen gaan. Geen lachertje! Op een ander toestel wordt je beenkracht gemeten. Rekening houdend met je hartslag in rust en tijdens inspanning wordt er een programma op maat gemaakt dat op zich bestaat uit weinig belastende oefeningen: fietsen op een hometrainer, “pendelen” met de benen, aan katrollen je armen/schouders boven je hoofd bewegen, een “legpress”. Geen zware gewichten of ellenlange sessies, maar op zich een vrij “basic” en haalbaar oefenprogramma. Nu ja, in theorie. Want, de fiets heeft me de eerste weken echt genekt! Ik ben begonnen met 10 minuutjes fietsen en elke week kwamen daar ca. 2 minuutjes bij. Wel, ik ging dood in het begin…na 5 minuten al. ALLES deed pijn: van mijn vingers tot in mijn tenen deed alles pijn. Ik ben dan ook na ongeveer een week of 2 volledig onderdoor gegaan en kon een week niet werken gaan en nestelde me op de zetel. Mijn man zag me wegkwijnen en achteruit gaan in de plaats van dat er van enige verbetering sprake was en stelde al voor om het nog even te bekijken en dan toch te overwegen om de revalidatie op te geven, gezien het leek alsof het meer slecht dan goed deed.

Na een maand ongeveer kwam echter de ommezwaai. Ik stierf op de fiets nog steeds keer op keer  na ongeveer 5 minuten, doch eens ik over dat ellendige punt heen was, ging het zoveel vlotter. Ik had het gevoel een pak meer uithouding te hebben en veel minder pijn tijdens en na “het sporten”. Vlak na Nieuwjaar, na ongeveer 3 maanden revalidatie was er dan een tussentijdse evaluatie en bleek dat ik er toch wel enorm op vooruit gegaan ben.

Het was het dus waard om die week compleet onderdoor te gaan. Het was het waard om door de zure appel heen te bijten en ervoor te blijven gaan. Want, ondanks het grauwe, grijze en kille voel ik me betrekkelijk goed en dynamisch. Ja, er is nog die dagelijkse pijn. Maar, het is allemaal vrij goed leefbaar momenteel…