10 kilo

Ik ben me vandaag bewust geworden van het feit dat ik op mijn “nieuwe” werk op 2 jaar tijd maar liefst 10 kilo ben bijgekomen. 10 kilo op 2 jaar tijd! Ja, daar word ik eerlijk gezegd zelf ook wel even stil van. Want, die 10 kilo sluipen langzaamaan je lichaam in, eerst zonder dat je je daar bewust van bent. Eerst hier een kilootje, daar een kilootje en voor je het goed en wel beseft zijn het er dus blijkbaar 10. Maar ze er terug vanaf krijgen, dat is andere koek.

Een dik (!) jaar geleden ben ik dan ook mijn toevlucht gaan zoeken bij een diëtiste-huisarts, voor de eerste keer in mijn leven. Ik woog toen pakweg 4-5 kilo minder dan nu en wilde toen al ingrijpen. Helaas ging er na weken calorieën tellen en maaltijden opschrijven amper een grammetje vanaf. De teleurstelling was enorm… De diëtiste vond thans dat ze prima werk geleverd had: ik was volgens haar niet écht te dik en ze was blij dat ze me een gezonder voedingspatroon had aangeleerd (als ontbijt boterhammen, ’s middags boterhammen, veel light-producten, ham in de plaats van kaas, enz.). Zelf was ik dus alleen enkele euro’s lichter, doch een ervaring rijker, maar daar bleef het dan bij.

Nu ik recentelijk de behoorlijk deprimerende kaap van de 70 kilo vrij standvastig ruim overschreden heb en de kilo’s echt wel “plakken”, ga ik het dan ook over een andere boeg gooien (maar daarover later meer). Want, die kilo’s moeten er écht wil binnen 160 dagen vanaf zijn, op de dag dat ik ga trouwen.

Vandaag was alvast een behoorlijke  eye-opener op het werk. De collega’s van het salesteam zouden de aankomende kerstperiode inzetten met een teamlunch in een plaatselijk restaurant. Ook al was ik uitgenodigd, toch heb ik afgezegd, hoewel het me wel eens leuk leek om met z’n allen te gaan lunchen. Omdat ik vanavond met mijn man en zijn kinderen de vakantie ook al ga inzetten op restaurant, heb ik beslist om mezelf niet in verleiding te brengen en niet deel te nemen aan de kerstlunch. Na een “magere en gezonde” week op voedingsvlak leek het me gewoon wat teveel van het goede om 2x per dag uit eten te gaan. Want, ook al neem je “maar” een slaatje: de calorieën lopen al gauw op.

Ik ben dus vanmorgen goedgemutst (en best wel trots op mezelf voor zoveel karakter) naar het werk vertrokken met in mijn bagage een vrij magere en gezonde lunch, terwijl de rest euforisch was over hun externe middagpauze. Op het werk aangekomen volgde al snel de volgende karakter-beproeving: een collega had ’s morgens vroeg al 2 taarten meegebracht (chocomousse- en smurfentaart) en nodigde me uit een stuk te nemen. Meermaals heb ik het aanbod van diverse collega’s tot het eten van een stukje taart afgewezen vanochtend. Ik eet dat geeneens écht graag en heb dan ook beslist om vandaag eens een (taart)punt te maken van “neen”-zeggen, eender hoe goed de bedoelingen wel mogen zijn van de trakterende partijen. Eerlijkheidshalve moet ik eraan toevoegen dat ik na de zoveelste weigering voor dat stuk taart buiten in het zonnetje een sigaret ben gaan roken. Ook niet goed, ik weet het. Maar, alleszins zet zich die smerige nicotine niet vast op mijn buik en heupen (helaas wel op mijn longen).

De dag was dus een beproeving, die ikzelf nog een beetje verergerd heb... Daar het de laatste dag van het jaar is dat ik met mijn 3 andere “kantooreilandcollega’s” samen ben, heb ik enkele zelfgebakken Duitse kerstkoekjes meegenomen naar het werk: amandel-kaneelkoekjes met suikerglazuur. Daarvan heb ik er wél enkele gegeten (een mens kan niet altijd "neen" zeggen). Ik weet dat ze 100% vetvrij zijn - ook al bevatten ze suiker -  en vond dat ik me ook niet alles moet ontzeggen. Die koekjes hebben gesmaakt en van deze laatste werkdag voor de kerstvakantie toch nog iets speciaals gemaakt...

Zo zie je maar dat ook culinair geluk soms in een klein koekje schuilt J