Waar een wil is, is een zwembad.
Op de eerste werkdag van het jaar zat ik tijdens een coachingworkshop met ons team nog te huilen, omdat ik na een jaar “inactiviteit” op zwemvlak besloten had om met pijn in het hart (vandaar de tranen) na 4-5 jaar mijn lidmaatschap op te zeggen bij de plaatselijke vinzwemclub. 2x Per week in het koude water trainen was me teveel geworden en als traagste van onze zwembaan was het heel vermoeiend voor me om maar een beetje de rest bijgebeend te krijgen. Dat maakte dat de 2 zwemuren per week me heel veel energie kostten, die ik op andere momenten miste. Kortom: die eerste werkdag van het jaar was mentaal een zeer zwaar dieptepunt, omdat ik toegaf aan de fysieke onmogelijkheid/moeilijkheid om binnen het “normale sportcircuit” de enige sport te kunnen doen die ik graag doe én die mijn fysisch geneesheer me aanraadt, nl. zwemmen. Maar, diezelfde maand had ik een goede oplossing gevonden: een zwembad vlakbij met water van 32 graden, waar ik 2x per week terecht kon na het werk. Ik