Waar een wil is, is een zwembad.

Op de eerste werkdag van het jaar zat ik tijdens een coachingworkshop met ons team nog te huilen, omdat ik na een jaar “inactiviteit” op zwemvlak besloten had om met pijn in het hart (vandaar de tranen) na 4-5 jaar mijn lidmaatschap op te zeggen bij de plaatselijke vinzwemclub. 2x Per week in het koude water trainen was me teveel geworden en als traagste van onze zwembaan was het heel vermoeiend voor me om maar een beetje de rest bijgebeend te krijgen. Dat maakte dat de 2 zwemuren per week me heel veel energie kostten, die ik op andere momenten miste.

Kortom: die eerste werkdag van het jaar was mentaal een zeer zwaar dieptepunt, omdat ik toegaf aan de fysieke onmogelijkheid/moeilijkheid om binnen het “normale sportcircuit” de enige sport te kunnen doen die ik graag doe én die mijn fysisch geneesheer me aanraadt, nl. zwemmen.

Maar, diezelfde maand had ik een goede oplossing gevonden: een zwembad vlakbij met water van 32 graden, waar ik 2x per week terecht kon na het werk. Ik reed in één trek door en zwom er de werkdag van me af. Het was er heel kalm en ik deelde het water er met vooral oudere mensen (70-igers en ouder), die er allemaal voor de warmte kwamen (minder pijn, beter voor hun "ouwe knoken").  Het was er fijn! Al snel bouwde ik mijn conditie op, ging terug 2x/week en haalde er wekelijks een 3,5 à 4,5 kilometer.

Ik was dan ook helemaal van de kaart toen de eigenaar me zei dat ie tegen de start van deze zomer, per 1 juli, met pensioen zou gaan. Er zat dus niks anders op dan opnieuw te wisselen naar het koudere stedelijke zwembad, bij gebrek aan warmere alternatieven. Na het werk gaan zwemmen is in de drukke zomervakantie (zeker met de hittegolf in juli) geen goed plan als je rustig je baantjes wil gaan trekken, zodat ik ervoor koos om ’s ochtends te gaan, om 7 uur, voordat mijn werkdag start. Gelukkig heb ik geweldige collega’s, die begrijpen dat mijn lichaam dit nodig heeft om mijn spieren soepel te houden en mijn “zelfondersteunend spierkorset” (zo noemde een arts het eens) te onderhouden om verdere klachten te voorkomen. Zij vangen mijn te laat komen ’s morgens op en ik werk de gemiste 20 minuten elke ochtend aan het einde van de werkdag of thuis terug bij. 

Dat maakt dat ik nu op dinsdag, woensdag, donderdag en vrijdag maar liefst 45 minuten (= 2 kilometer) per dag kan gaan zwemmen. Heerlijk!

Met korte vinnen die mijn voet met 9 cm verlengen kan ik de spierbelasting in mijn benen wat verminderen en door een tuba (snorkel) te gebruiken zwem ik quasi volledig horizontaal, zonder nek en rug te buigen (minder belasting op de wervels). De ideale workout aan het begin van de dag! Ja, ik zet er op vrije dagen zelfs mijn wekker voor op 6 uur om toch te kunnen gaan zwemmen. Tijdens mijn beste week van het jaar (nu 2 weken geleden) zwom ik maar liefst 11,3 kilometer op een week.

Ja, ik wil het nog meer gaan opdrijven. Nu ik weet dat het andere zwembad onder een nieuwe eigenaar opnieuw opent (weliswaar met andere uren), overweeg ik zelfs om op dinsdagen ’s morgens én ’s avonds te gaan zwemmen! Dit lijkt misschien gek, maar mij doet het deugd. Ik ben – hout vasthouden – al meer dan 15 maanden niet meer afwezig geweest van het werk omwille van ziekte en het lukt me fysiek vrij goed om de dagen en weken door te komen. 

Ben ik gezond? Neen, verre van! Maar, voor een chronisch zieke doe ik het verdomd goed, vind ik zelf. Ik ben nog altijd heel veel moe en ben na 19 uur amper nog een mens te noemen en ga in “rustfase” vanaf dan (dat heeft trouwens ook deze zomer weer een enorm impact gehad op mijn "zomerbeleving" 's avonds), maar het opnieuw oppikken van het (kunnen) sporten gaan geeft me terug een gevoel van eigenwaarde, het gevoel toch “in het normale circuit” een plaats te vinden en ook met een lijf dat niet naar behoren werkt toch nog mooie prestaties neer te zetten.