100% Cora

Ik ben afgelopen weekend 41 geworden en heb dat moment gebruikt om toch (weeral eens) even te reflecteren. Toeval of niet, maar diezelfde week had ik in het kader van mijn fibromyalgie-revalidatieprogramma ook een afspraak met de pijnpsychologe, die tijdens het eerste kennismakingsgesprek met me samen de verwachtingen en mogelijkheden op tafel heeft gelegd. Zulke gesprekken – die ik eerder ook al had tijdens de intake met de fysisch geneesheer en de kinesist die zich over mij ontfermt tijdens de revalidatie – zijn wel vaker de aanleiding tot nadenken. Want, het objectief van waaruit we starten is (helaas) altijd: “We kunnen je niet gezond maken, maar wel helpen om met je ziek-zijn beter om te gaan.” Reflectie dus… Over het niet meer gezond worden en over het ziek-zijn. Naar aanleiding van mijn verjaardag heb ik het toch weeral moeilijk gehad met die “4”, die nu sinds 1 jaar en 3 dagen voor mijn leeftijd plakt als niet meer zo nieuwe voordeur. Ik krijg dan goedbedoelde scho

Een fibromyalgie-vriendin had me verteld dat zij in Mechelen een revalidatieprogramma had gevolgd. Nu, ik moet erbij zeggen dat zij slechts 20 jaar jong is, wat zeer jong is als we het over fibro hebben. Haar verhaal deed me zelf wat opzoekingen doen naar revalidatiemogelijkheden, want ik had daar voorheen nog niet eerder van gehoord. Al snel bleek dat er in ons ziekenhuis ook revalidatie mogelijk is, bestaande uit hydrotherapie, fysiotherapie én psychologische bijstand. Na een consultatie bij de fysisch geneesheer bleek echter al snel dat die “psychologische” bestand niet meer is dan één consult aan een pijnpsychologie tegen verlaagd tarief (30 euro ipv 50 euro) en dat zij je helpt om “orde op zaken te stellen” op het vlak van planning. Indien nodig kan er nog een 2 de   sessie geboekt worden. Maar, echt sprake van psychologische bijstand in de zin van het helpen rouwen om de persoon die je was en die niet meer terugkomt is er dus niet. Maar, allicht dat een rouw- of gezinstherapeute