100% Cora

In 2017 schreef ik er al eens over - eerder in de zijlijn - dat er een sterk vermoeden is/was dat ik de Ziekte van Ménière heb.  De afgelopen 15 à 20 jaren heb ik tijdens medische routinecontroles op het werk gehoortests afgelegd, waarop een snelle achteruitgang van mijn gehoor in de lage tonen merkbaar was. Toen de arbeidsgeneesheer me een eerste keer aansprak over mijn gehoorverlies, dacht ik nog dat het te maken had met mijn aanwezigheid op vele luide concerten op de voorste rijen of het nachtelijke luisteren naar muziek met een koptelefoon en de luide muziek die ik altijd opzet. Toen men me er 5 jaar later een 2de keer op wees dat mijn gehoor er opnieuw op achteruit was gegaan, begon het me te dagen dat het misschien niet "normaal" is, toen ik de ietwat bezorgd pijnzende blik van de arts zag. De afgelopen paar jaren ben ik dan ook 2x naar het ziekenhuis geweest voor een grondigere checkup van mijn gehoor. Er werd een scan van mijn hoofd gemaakt, er werden diverse gehoort

Ik hoor zijn verbazing aan de telefoon nog, van toen ik mijn lifestylecoach  Tim  belde met de vraag voor een afspraak voor een rookstopbehandeling: “Neeeeeen, Cora, het is toch niet waar?!” Eentje is geentje! Maar, het was helaas wel waar. Nadat ik me in januari 2014 succesvol door  Tim  had laten begeleiden op het vlak van mijn gewicht én ook mijn jarenlange rookverslaving met een laserbehandeling bij hem aan banden had gelegd, was ik in de coronazomer van 2020 (nadat ik 6,5 jaar niet meer gerookt had) hervallen. Ik had het thans kunnen weten dat “ach ja, eentje kan geen kwaad” voor mij niet werkt. Binnen de 3 weken was ik terug stevig aan het roken. Want, thuis op het terras in het zonnetje een sigaretje opsteken, was nog één van de weinige dingen die covid me niet zou kunnen afnemen. Noem het gerust een rebelse en puberale opflakkering van het stukje “verslaafde” dat in me zit, een klein verzetje tegen de coronaregeltjesmaatschappij, die me vaak wat zwaar viel en me met momenten tr

Een tweetal weken geleden ben ik voor het eerst bij Cryostretto in Hasselt binnengewandeld. Dat was voor een cryolipolyse van de kin, waarover ik hier al schreef. Deze week wilde ik een ander stukje van mijn lichaam grondig én vakkundig door Heidi en plusdochter Nelle onder handen laten nemen: mijn buik.   Mijn lijf. Tussen mijn 25 ste  en 30 ste  heb ik 4 prachtige jongens op de wereld gezet en dat heeft uiteraard wel wat sporen nagelaten. Zeker nu de 50 om het hoekje ligt te loeren, is alles helaas wat minder strak dan het ooit was. Doe daar een zittend beroep, te weinig beweging en een jaartje coronalockdown bovenop en de ooit redelijk strakke buik is eerder een wat uitgezakte versie van hoe ik het graag zou willen zien. Omdat ik een (dure) buikwandcorrectie liever niet zie uitdraaien in een onherstelbare invasieve ingreep met narcose en (onnodige) risico’s allerhande, heb ik me bij Cryostretto bevraagd wat zij voor me kunnen betekenen op vlak van niet-invasieve huidverstrakking. Mi

Sinds ik gisteren bij de dokter was, stel ik me de vraag of het een verschil maakt of een vrouw dan wel een man naar de dokter gaat…   Ja, we lachen er wel eens mee, wij vrouwen… Dat de mensheid zou uitsterven als mannen zouden moeten bevallen en dat ze bijna doodgaan van een fikse verkoudheid. Om nog maar te zwijgen over de bijna-doodervaring van tandpijn.  Gaat een vrouw naar de dokter.   Terug naar de vrouwen, meer bepaald naar mij. Ik stond gisterenochtend kromgebogen aan de stok en ben spontaan beginnen huilen van de pijn toen ik me van de wachtzaal naar het dokterskabinet moest verplaatsen. De eerste reactie van mijn arts gisteren was:  “Oei, ben je zeker dat er verder niks met je scheelt? Heb je relationele problemen?”,  om nog maar te zwijgen van de vele goedbedoelde reacties die ik  (van vrouwen)  kreeg of ik me wel goed in mijn vel voel. Wel, neen, als ik me niet zelf kan aankleden en het bijeen brul van de pijnscheuten die door merg en been gaan (en dat mag je heel letterlij

Een dagje verlof. Het begon gisteren… We hadden een dagje verlof - heerlijk in het midden van de week – en waren wat in bed blijven liggen om te Netflixen. Tegen een uur of 10 gingen we opstaan. Ik zette mijn rechterbeen uit bed, terwijl ik plat op mijn rug lag, toen ik met een plotse pijnscheut voelde dat mijn been zich wel in opsta-modus had geplaatst, maar dat mijn bekken was blijven liggen. Die pijnscheuten ken ik ondertussen. Ik krijg ze te pas én (vooral) te onpas. Tijdens het winkelen durf ik al eens los door mijn been zakken* of val ik bijna als ik opsta uit de zetel. Al weken had ik trouwens het gevoel dat mijn rechter been langer is dan mijn linker been. Zo erg zelfs dat ik laatst bij een nieuw paar laarzen heb nagemeten of de hakhoogte van beide laarzen wel degelijk even hoog is. Allicht lijken mijn benen niet even lang omdat mijn bekken constant scheef staat, ook al wordt het elke dinsdag door mijn kinesist vakkundig terug op zijn plaats geduwd.   Gisterenochtend onder de d

Wie me wat beter kent, weet dat ik meestal (of toch vaak) een kritische mens ben. En, wie me nòg beter kent, weet dat ik mijn best doe om me “wat te verzorgen”, zeker nu de 40 verder van me af is dan de 50. Geen buitensporige dingen… Redelijk gezond eten met veel kip en groenten, veel thee drinken, alcohol alleen in het weekend, bovenop de eigen scrubs en maskertjes zo’n 4x per jaar een professionele gelaatsverzorging, maandelijks de haren (thuis) laten knippen en (zelf) verven en aan het begin van de lente een kort zonnebankkuurtje om de winterblues te verdrijven. Cryostretto Tijdens één van mijn corona-wandelingen door Hasselt-Centrum viel mijn oog in de Hasseltse Kapelstraat op een nieuwe zaak: Cryostretto. Tegen de grote lichte raampartijen enkele opvallende voor&na-foto’s van kinnen, buiken en billen. Zichzelf-verzorgende-Cora wil dan dadelijk weten wat dat is, terwijl kritisch-denkende-Cora zoiets heeft van  “Yeah, right! Het zal wel zijn…”   Wat ik dan doe als die 2 het niet