100% Cora

Ik heb vandaag eens de balans opgemaakt van mijn ziektedagen van de afgelopen 8 jaar...  In 2012 werd ik ziek (Epstein-Barrvirus), had 2 jaar last van postvirale asthenie, die later tot “fibromyalgie” herdoopt werd. Foto’s zoals deze herinneren me aan mijn slechte momenten, die ik heel vaak heb... Ook al heb ik me sinds 2012 nooit meer 100% gevoeld, dan nog ben ik enorm trots op mijn dalend ziekteverzuim op het werk. Het kost me vaak heel veel moeite, maar ik probeer om niet uit te vallen. Met succes De cijfers sinds ik bij AKSI vzw in Ulbeek startte: 2016: 20 dagen; vooral veel rugproblemen dat jaar na een zware val in januari met veel lumbago’s en knieproblemen tot gevolg; 3 periodes van 8, 10, 2 dagen buiten strijd 2017: 5 dagen in 2 periodes van 3 en 2 dagen 2018: 3 dagen 2019: 0,5 dag 2020: 0,5 dag Dan zullen we maar hout vasthouden dat ook 2021 op dat vlak een goed jaar wordt! Ik begrijp dan ook niet dat veel werkgevers mensen met een chronische aandoening liever niet in dienst

Als ik over oude (Engelse) kerkhoven dwaal, dan valt het me op hoeveel mensen rond de leeftijd van 40 jaar er enkele generaties geleden overleden. Mensen werden toen vaak niet zo oud. Ze liepen TBC of een andere vieze ziekte op en stierven. Vaccinatie was toen nog onbekend. Ondertussen willen we allemaal 100 worden (inclusief mezelf) en bij voorkeur in goede gezondheid gewoon van de ene dag op de andere niet meer wakker worden. We sporten, eten bewust en gezond en menen dat we zo een ticket voor een langer en gezond leven op zak hebben.   De griep. De oom van mijn moeder stierf helaas als jonge knaap van 27 jaar aan de griep. Dat was ergens begin jaren 60. In mijn ogen dus helemaal zo lang nog niet geleden, ook al zouden mijn kinderen nu het tegendeel beweren. Omwille van dat overlijden moesten we van onze ouders al van kleins af aan tegen de griep gevaccineerd worden. Elk jaar opnieuw een spuitje met een pijnlijke arm en enkele daagjes een verkoudheidsgevoel. Maar, we zijn tenminste n

  2020, een jaar als geen ander. Aan de start van weeral eens een nieuw jaar, sta ik – telkens opnieuw, net zoals zovelen – even stil bij het voorgaande jaar én het “verse jaar” en maak ik de balans op…   2020 zal uiteraard de geschiedenisboeken ingaan als het (eerste) jaar waarin de coronapandemie “the world as we knew it” helemaal op zijn kop heeft gezet: thuiswerken, economische werkloosheid, afstandsonderwijs, Zoom-calls, mondmaskerplicht, social distance, avondklok, huidhonger en meer van die zaken zijn plots “het nieuwe normaal” geworden en zullen ook in 2021 – ondanks vaccinatieplan -nog even op de voorgrond staan.   Size does(n’t) matter. In 2020 heb ik dan ook besloten om mijn online Weight Watchers-abo na 4 jaar op te zeggen. Ik deed er al 2 jaar niet meer echt iets concreets mee. En, het diende alleen nog maar als “sociaal platform” waar ik elke dag eens doorscrolde. Mijn “weegschaalverslaving” (elke dag ’s morgens eens erop gaan staan) heb ik na ettelijke decennia ook einde