41!

Ik ben afgelopen weekend 41 geworden en heb dat moment gebruikt om toch (weeral eens) even te reflecteren. Toeval of niet, maar diezelfde week had ik in het kader van mijn fibromyalgie-revalidatieprogramma ook een afspraak met de pijnpsychologe, die tijdens het eerste kennismakingsgesprek met me samen de verwachtingen en mogelijkheden op tafel heeft gelegd. Zulke gesprekken – die ik eerder ook al had tijdens de intake met de fysisch geneesheer en de kinesist die zich over mij ontfermt tijdens de revalidatie – zijn wel vaker de aanleiding tot nadenken. Want, het objectief van waaruit we starten is (helaas) altijd:

“We kunnen je niet gezond maken, maar wel helpen om met je ziek-zijn beter om te gaan.”

Reflectie dus… Over het niet meer gezond worden en over het ziek-zijn. Naar aanleiding van mijn verjaardag heb ik het toch weeral moeilijk gehad met die “4”, die nu sinds 1 jaar en 3 dagen voor mijn leeftijd plakt als niet meer zo nieuwe voordeur. Ik krijg dan goedbedoelde schouderklopjes van mensen die zelf de kaap van de 40 al enige tijd gepasseerd zijn en me verzekeren dat dàt toch zo erg niet is, die 4 ervoor. Voor mij is het dat echter wel! Ik was net 39 toen ik ziek werd en klierkoorts kreeg. Ik was stilaan aan het uitkijken naar die 4, zonder dat ik het erg vond. Maar, tegen dat die 4 er dan was en alles pijn deed, leek het alsof mijn lichaam de 40 gebruikte om me in de steek te laten, om me te laten voelen dat het wél pijn doet om 40 te worden, dat er wél een enorm verschil is tussen het leven als 30-iger en het leven als 40-iger.

Voor mij is mijn leven eeeeeeeeeeeeeeeeenorm veranderd, rond mijn 40^ste… 

Alle dagen doen pijn, nu eens een beetje, dan weer verschrikkelijk veel, maar de pijn is er wel, elke dag opnieuw. En, mijn tempel, mijn lichaam, het huis waarin ik woon is zo’n 20 kilo zwaarder (van maatje 36 naar 44, van 61 kilo naar 81). Wat eens sterk en strak was vanbuiten is nu zacht, terwijl de spieren in constante spanning staan vanbinnen.

Ik voel me in de steek gelaten door dit lichaam, waarmee ik nog zeker een jaar of 40 mee verder wil gaan, omdat het me dagelijks eraan herinnert dat het een vergankelijk en pijnlijk omhulsel is. En, die confrontatie met die vergankelijkheid en eindigheid van dat lichaam maakt me bang, veel banger dan pakweg 3 jaar geleden. Elke pijnscheut en abnormaal spierspasme herinnert me eraan dat er iets fout is met mijn lijf.

Nu, misschien heeft mijn lijf mij niet in de steek gelaten en neemt het het net voor me op in een zware strijd tegen het onbekende. Misschien verweert het zich wel zo hard dat het pijn doet en is het de pijn van de overwinning, die ik elke dag opnieuw gewaar wordt en niet de pijn van de mislukking? Want, ja, ook zo voelt het: als een falen. In een prestatiegerichte maatschappij, die de lat steeds hoger legt, voelt het als een beschamende nederlaag om te moeten toegeven aan de beperkingen die je lichaam je oplegt, terwijl de wil er wel degelijk is, maar de kracht niet meer.

Ik ben niet uitgeblust, noch depressief en al helemaal niet lui. In mijn hoofd ben ik zoals die 40-plussers, die me bemoedigend toefluisteren dat 41 worden/zijn toch zo erg nog niet is. Ik ben ook ondernemend, energiek, vol daadkracht en nieuwe ideeën, vol optimisme en goede bedoelingen…in mijn hoofd. Mijn hoofd loopt over van de energie en van de dingen die ik nog wil doen en beleven en verwezenlijken. Mijn hoofd barst van de plannen die ik maak, gulzig van het leven proevend. Maar mijn lijf kan niet mee. En, als het hoofd het lijf wil dwingen, dan breekt de inspanningsintolerantie mij zo zuur op en wreekt de strijd tegen de onmacht zich oh zo vreselijk. Mijn hoofd strijdt tegen mijn lijf, maar mijn lijf strijdt tegen een Grote Onbekende, dat is me ondertussen meer dan pijnlijk duidelijk.

Ermee leren leven, dat is wat ik probeer. Elke dag een klein beetje… En hopelijk nog eens 41 jaar erbij ;-)