Ik ben gestart met revalideren…

Een fibromyalgie-vriendin had me verteld dat zij in Mechelen een revalidatieprogramma had gevolgd. Nu, ik moet erbij zeggen dat zij slechts 20 jaar jong is, wat zeer jong is als we het over fibro hebben. Haar verhaal deed me zelf wat opzoekingen doen naar revalidatiemogelijkheden, want ik had daar voorheen nog niet eerder van gehoord. Al snel bleek dat er in ons ziekenhuis ook revalidatie mogelijk is, bestaande uit hydrotherapie, fysiotherapie én psychologische bijstand. Na een consultatie bij de fysisch geneesheer bleek echter al snel dat die “psychologische” bestand niet meer is dan één consult aan een pijnpsychologie tegen verlaagd tarief (30 euro ipv 50 euro) en dat zij je helpt om “orde op zaken te stellen” op het vlak van planning. Indien nodig kan er nog een 2^de sessie geboekt worden. Maar, echt sprake van psychologische bijstand in de zin van het helpen rouwen om de persoon die je was en die niet meer terugkomt is er dus niet. Maar, allicht dat een rouw- of gezinstherapeute daarmee wel kan helpen?

Sinds de lente heb ik dus weet van deze revalidatie, doch heb ik er niet eerder werk van gemaakt. Het werk, 4 + 2 kinderen én de kinebeurten 1 à 2x per week lieten vrij weinig ruimte om daarbovenop nog extra activiteiten in te plannen. Sinds ik echter te horen kreeg dat ik ontslagen ben, is er echter wat extra tijd tijd vrijgekomen: tijdens mijn opzegperiode geniet ik 1 dag  per week van ouderschapsverlof en 1 dag per week heb ik recht op sollicitatieverlof, wat maakt dat ik 2 werkdagen minder presteer en dus eindelijk wat tijd heb om me voor mijn gezondheid te engageren.

Dus, fysische revalidatie! Nadat de fysisch geneesheer me “goedkeurde” voor het volgen van het revalidatieprogramma bleek dat ik recht heb op 48 revalidatiebeurten per kalenderjaar, die bovenop de F-pathologie voor de extra kinebeurten komen. Want, als erkend fibropatiënt heb je met de F-pathologie in België recht op terugbetaling van maximum 60 kinezittingen per kalenderjaar, bovenop het aantal waar je normaalgezien recht op hebt. Gezien het kalenderjaar al op zijn einde begint te lopen en ik nu pas start aan mijn recht van 48 beurten, heb ik dan ook toegestemd om tot aan het jaareinde 2 revalidatiebeurten per week te volgen. Niet slecht, gezien de koude/natte maanden het zwaarste zijn qua pijn en omdat het dan ook verleidelijker is om met je pijn passief thuis in de zetel te blijven plakken. (In de lente en zomer daarentegen verleidt het mooie weer toch eerder tot enige fysieke activiteit, ondanks de spierpijnen.) Bovendien verplichten deze vastliggende ochtendsessies me om tijdig op te staan op mijn vrije dagen, zodat ik na de revalidatiesessies toch tijd zat heb om me de rest van de dag te wijden aan solliciteren, het volgen van een cursus en het op orde brengen van mijn huishouden.

Vorige week ben ik dan ook van start gegaan. Eerst was er een verkennend gesprek met de kinesist om te kijken wat de wederzijdse verwachtingen zijn en om te toetsen of mijn beeld van de revalidatie realistisch is. Want, terug gezond kunnen ze je daar helaas ook niet maken en daar dien je je voorafgaandelijk wel bewust van te zijn. Nadien werden er enkele fysieke tests (fietstest en beenspiertest) afgenomen, kwestie van te zien waar mijn grenzen liggen en hoe het nu eigenlijk gesteld is met mijn algemene conditie en mijn spieren. Heel eerlijk: die test was zwaar, ook al bleek dat mijn conditie nog niet zoooooo heel erg slecht was. Neen, goed was ze ook niet te noemen, maar op een schaal van 1-9, waarbij 9 beneden alle peil is en 1 “zeer goed”,  scoorde ik toch een 7, wat het kantelpunt is tussen een slechte en een gemiddelde conditie! Na enkele dagen voelde ik de test nog in elke vezel van mijn lijf. Gelukkig had de begeleidende kinesist me gewaarschuwd dat dit kon gebeuren, omdat de fysieke test toch wel als doel had van nét over je grenzen te gaan. Op dat vlak was de eerste sessie alvast geslaagd. L

Deze week dan ben ik voor de eerste echte revalidatiesessie gegaan. En, die viel mee! Eerst een half uurtje hydrotherapie en dan een half uur - drie kwartiertjes fysiotherapie in de “oefenzaal”, die op zich een fitnessruimte is, voorzien van een aantal kinesisten, die je helpen om de oefeningen juist te doen: 10 minuutjes fietsen, 10 minuutjes met de benen “pendelen”, een aantal armspieroefeningen met lichte gewichten aan katrollen, 10 minuten beenspieroefeningen op een toestel. De belasting en de gewichten worden voor de fibropatiënten laag gehouden, om overbelasting te vermijden. In tegenstelling tot een gewone fitnesszaal of een sportclub is het ook niet de bedoeling om prestatiegericht keihard je sportieve activiteit op te drijven en over je grenzen heen te gaan (want als fibropatiënt kan dat je soms dagen of zelfs weken buiten strijd zetten), maar om nét onder die grenzen te blijven en te leren op een regelmatige en “zachte” manier in beweging te blijven zonder jezelf te forceren, wat voor mij al een hele uitdaging is. 

Nu, mijn lijf voelt het! Het voelt dat ik het afgelopen jaar niks meer gedaan heb op sportief vlak nadat ik met het vinzwemmen gestopt ben (ik kon de groep niet meer volgen qua snelheid en intensiteit) en dat ik in een eerder passieve rusttoestand vastgeroest was. Die revalidatie mat me toch wel af, ondanks het feit dat de oefeningen helemaal niet zwaar zijn en alles heel erg “zen” en relaxed is en er een heel positieve en zelfs vrolijke sfeer heerst. Ik voelde die dag en de dag erna toch dat ik “sportief” bezig geweest ben en dat ik spieren gebruikt heb, die bij normale dagdagelijkse handelingen vrij onbelast blijven.

Omwille van andere afspraken startte ik deze week dus met 1 sessie (die ik gisteren had), volgende week nog eens eentje en vanaf dan ga ik voluit voor 2x per week, aangevuld met één kinebeurt per week. Vanaf dan is het dan ook alle hens aan dek voor 2x/week een voormiddag “sporten” onder toezicht van kinesisten en hopen dat ik zo die nare wintermaanden vlot doorkom… YES WE CAN… AND, YES WE DO!