2 jaar...

Vandaag, 2 september,  is het 2 jaar geleden dat ik ziek werd... Een stevige verkoudheid of aankomende sinusitis - ik heb daar elk jaar vanaf de herfst wat last van -  dacht ik toen. Snel die namiddag naar de dokter voor nazicht en wat pilletjes. (Achteraf bleek dit echter het begin van een lijdensweg die allicht pas een einde neemt op de dag dat ik er helemaal niet meer ben...)

De die dag voorgeschreven Dafalgan en Brufen deden helaas niet veel af, zodat ik de daarop volgende 4 maanden (!) meer dan eens naar de dokter ging met wisselende klachten: etterende keelontsteking, vreselijk opgezette klieren, sinusitis, serieuze oorontsteking (had ik sinds mijn kindertijd niet meer gehad) enz. In die 4 maanden bleef ik (voltijds) werken met zo nu en dan eens enkele daagjes ziekteverlof, als er weer eens een infectie de kop opstak of ik zo moe en ellendig was dat ik enkele dagen op de bank semi-comateus lag weg te kwijnen. Ik, die altijd zo positief, energiek en dynamisch was werd een suffe zombie die constant wel ergens pijn had en nooit meer echt uitgerust raakte. En de dokters, die kwamen er pas na 4 maanden tijdens een bloedonderzoek achter dat ik blijkbaar in augustus ongeveer geïnfecteerd was geraakt met het Epstein-Barr-virus (veroorzaker van klierkoorts) en dat ik aan postvirale asthenie leed, wat later bijgesteld werd en de naam "fibromyalgie" kreeg, nadat ik begin dit jaar (anderhalf jaar na de klierkoorts) naar de reumakliniek stapte.

Vandaag, 2 september, is het 2 jaar geleden dat ik mezelf was, dat ik was wie ik wil zijn, dat ik een gezonde bijna 40-iger was met zoveel energie, zoveel plannen, zoveel te doen. Na 2 jaar heb ik nog altijd geen afscheid kunnen nemen van de persoon die ik toen was. Na 2 jaar heb ik er nog altijd geen vrede mee kunnen nemen dat niks meer hetzelfde is en dat ik nooit meer ga worden wie ik was. Vandaag, 2 september, kan ik na 2 jaar nog altijd niet loslaten en aanvaarden...