De witte vlek...

Hoe ik het toch haat als mijn lijf niet wil wat mijn hoofd zo graag zou willen.

Ik had voor deze week 2 concerten gepland: gisteren een zittend concertje heavy metal “Channel Zero Unplugged” vanop de eerste rij, pal in het midden, op 50 cm van de zanger af en vandaag een concert van het jaren ’80 funk-icoon Sheila E. 

Dat ik 2 opeenvolgende dagen in een kinderweek naar een concert zou gaan was eerder een vergissing, trouwens. Niet goed in de agenda gekeken toen ik vol enthousiasme de Sheila E-tickets geboekt had en over het hoofd gezien dat ik daags ervoor al zou weggaan én dat de kids thuis zouden zijn. Maar, geen probleem, dacht ik. Dan gaan we toch gewoon gezellig 2 dagen op rij weg. Beetje extra qualitytime met manlief.

Helaas had ik er geen rekening mee gehouden (kon ook niet met mijn lange-termijn-planningen) dat ik nu al anderhalve week een joekel van een fibro-opstoot zou hebben. De alles verterende pijn en extreme vermoeidheid houden me al enkele dagen in bed en op de zetel gekluisterd. Omdat het een kinderweek is gaat de wekker wel af elke ochtend om 6 u en moet ik namiddag tijdig terug uit de zetel kruipen om “Taxi Mama” te spelen en ze van school af te halen. Gisteren heb ik dan ook extra-goed gerust en me uiteindelijk ’s avonds met tegenzin wegens zoveel pijn en zo futloos naar het concert gesleept. Nu, zittend in een comfortabele zetel in het cultureel centrum, dat is echt wel te doen! Oogjes toe, stijf van de pillen, achterover geleund tegen mijn grote zoon aan zat ik diep onderuit in de frontrowseat en genoot ik écht van het concert en van de fijne tijd met mijn oudste, die voor mijn man moest invallen, gezien die in Engeland zat. Ondanks het ziek-zijn was het een unieke en fijne ervaring.

Vandaag lekker uitgeslapen, bijna 9 uurtjes in bed vertoefd.

Uitgerust? Neen!

Pijnniveau: diep rood alarmerend.

Energiepeil: onder “0”.

Dat is de prijs van het concert van gisteren...

In bed clipje van Sheila bekeken als opwarmertje voor vanavond en mezelf uiteindelijk uit bed gesleept om te beseffen dat het helaas weeral zo een dag is. De tickets voor vanavond waren binnen de 2 minuten doorverkocht. Grappig detail:  degene die ze van me overkocht heeft eerder - toen ik voor een festival verstek heb moeten geven voor Channel Zero omdat ik ziek was - ook al eens mijn tickets overgenomen. Hij is dus mijn backup voor als ik ziek val. Althans zo lijkt het… Dus het dagje extra ziek-zijn zal geen financiële gevolgen hebben.

De tickets zijn weg en ik kan de ganse dag verder ziek-zijn nu ook blijkt dat de fotoshoot die we namiddag hadden gepland niet zal doorgaan (een onvoorziene agendawijziging waar ik vandaag heel dankbaar voor ben, want stralen op een foto lukt vandaag al helemaal niet). En, omdat het vandaag Wapenstilstandsdag is, hebben de jongens vanavond ook geen zwemmen, dus voor hen moeten we de deur ook niet meer uit. De agenda is dus helemaal leeg (iets wat ik de laatste jaren nog nooit eerder meegemaakt heb, denk ik): wat gepland was is geschrapt, waar ik me op verheugde werd vakkundig verwijderd, een unieke ervaring en fijne herinnering-in-wording werd doorverkocht aan iemand anders.

Vandaag is dus een witte vlek. En, zo voel ik me ook, gelijk een pijnlijke zieke witte vlek.