Niet slecht!

februari 01, 2016

Eergisteren stond ik voor de spiegel in m'n ondergoed en dacht ik bij mezelf: “Niet slecht!” Ik bekeek het gehele plaatje en had er perfecte vrede mee hoe ik daar zo stond. Een heerlijk gevoel eigenlijk!

Als ik de klok een paar jaar terugdraai, dan was ik een eind 30-iger met maat 36-38, die net 60 kilo licht was of een ietsje erover, al naargelang welk seizoen het was. Ik kon eten wat ik wilde, zonder ook maar één gram aan te komen. Ondertussen ben ik een begin 40-iger, die sinds “dik” 2 jaar van de sigaret af is, ondertussen maat 44 heeft en tussen de 80 en 83 kilo schommelt bij 1 meter 70. Zou ik dat liever anders zien? Ja, natuurlijk. 65 kilo of zelfs 70 zou zoveel leuker zijn, daar ga ik ook niet over liegen. Maar, het “hoeft” niet noodzakelijk. Want, damn, ik zie er best wel O.K. uit!

Wel blijf ik teleurgesteld over het feit dat maat 44 door de textielindustrie bestempeld wordt als “maatje meer”, terwijl ik mezelf helemaal niet abnormaal vind. Neen, mager ben ik niet (meer), maar ik heb ook 4 kinderen gedragen en gebaard, heb een gelukkig leven en geniet van dat leven, ook op culinair vlak. Als ik zo terugdenk aan mijn magere periode: sigaretten lurkend, de één na de andere, één en al “knook”… Zelfs lang zitten deed toen pijn en het dragen van een jeansbroek gaf me geregeld blauwe plekken en lichte schaafwonden van de wrijving, gewoon omdat mijn botten door mijn vel staken en er te weinig “vetdemping” was… Nu heb ik dat niet meer en vind ik mezelf echt wel heel erg prima zo. Voor het eerst in mijn leven ben ik voorzien van een aardig décolleté, iets wat ik voorheen ook niet had. Op dat vlak ging ik van 75B naar 85C, wat zoveel vrouwelijker is dan de panlat die ik voorheen was.

Ja, dat ik die 20 kilo op vrij korte tijd ben bijgekomen, dat deed me uiteraard wel wat. En, dat nieuwe zelfbeeld, dat heeft lange tijd geduurd om dat te aanvaarden, gewoon omdat ik in snelheid gepakt ben en mezelf op foto’s niet meer herkende. Ook de combinatie met het ziek-worden op net dat moment heeft me op alle vlakken wel wat onderuit gehaald. Maar, ik heb er nu, na 2 jaren, echt wel vrede mee. Sterker nog: ik ben zo trots op mezelf dat ik van de sigaret kan afblijven en vind het zo fijn dat ik nu op veel vlakken zoveel gezonder en gelukkiger ben dan voorheen.

Kers op de zelfaanvaardingstaart is ongetwijfeld dat ik met mijn “size up”, samen met mijn man, afgelopen jaar meermaals voor de lens van een bevriend fotograaf heb mogen staan. De foto’s duiken op geregelde tijdstippen in diverse campagnes voor de Stad Hasselt op en we prijken zelfs met maar liefst 5 foto’s in de nieuwe toeristische brochure van de stad. Heel eerlijk: als ik écht (te) dik was of niet mooi oogde, dan hadden ze wel iemand anders genomen, denk ik dan.

Voor wat mij betreft is vanaf nu de leuze dan ook: “Afvallen mag, maar het hoeft helemaal niet.” Want, ik ben helemaal goed zoals ik nu ben, mooi én gelukkig, ook al is dat volgens de norm met “een maatje meer”.