Zomer

Aaaaaaaaah, zomer! De tijd van loslaten, van veel gezellige avondevenementen, concerten, festivalletjes, feestjes bij vrienden, van vakanties, weekendjes weg en meer leuks. Kortom, een tijd van genieten en herbronnen.

Helaas is dat voor mij (en met mij menigeen fibro- of CVS-lijder) niet altijd rozengeur en maneschijn. Ja, de zon zorgt ervoor dat mijn vitamine D-gehalte op natuurlijke wijze behoorlijk op peil blijft, ik minder supplementen moet slikken en dat de pijnen eigenlijk behoorlijk draaglijk zijn (hoera!). Sporadisch slik ik nog mijn dagelijkse dosis magnesium en vitamine D neem ik enkel bij als ik eraan denk. Ik moet er wel aan denken van alle dagen glucosamine in te nemen sinds er op een scan werd vastgesteld dat het kraakbeen van mijn linkerknie er behoorlijk slecht aan toe is met scheurtjes, die er al sinds februari voor zorgen dat ik niet weet of mijn knie de dag zonder problemen doorkomt en ik de kniebrace steeds binnen handbereik heb. Dat is dus een pijn die helaas niet minder wordt van de warmte. Daarnaast zorgt die ellendige knie ervoor dat fotografie een hele uitdaging begint te worden, gezien ik nogal eens op mijn knieën lag om vanuit een lager perspectief bloemen, kinderen en dieren te fotograferen. Het op de knieën gaan lukt me nog wel, alleen het terug rechtkomen niet.

Een tijd dus van activiteit, lange dagen, daglicht. Ondanks de mindere pijn een moeilijke tijd. Het fenomeen van FOMO (fear of missing out) is een heel erg concrete domper op de pret: alle dagen zijn er leuke dingen te doen in mijn stad gedurende de 8 à 9 zomerweken, écht alle dagen. Vroeger participeerde ik gretig, dagelijks en soms zelfs dagenlang, tot in de vroege uurtjes: muziek, zomervibes, mensen die je alleen in de zomer ziet op dit soort events. Heerlijk!

Sinds ik ziek werd lukt me dat niet meer en moet ik doseren: gemiddeld lukt het me anderhalve keer per week om na 19 uur buiten te komen.  Anderhalve keer! Dat wil zeggen 1x voluit en 1x "een beetje": even gaan kijken en op tijd terug naar huis. Gezien die ene keer voluit een vast event op zondag is, waar we foto's gaan maken, rest er me nog een halve avond per week om te genieten van de zomer. Niet veel en in schril contrast met vroeger, toen alles altijd kon. De andere dagen kan je me vanaf 19 uur vinden, waar je me de rest van het jaar ook aantreft: in de zetel, in (semi-)horizontale staat. Actief op (a-)sociale media, genietend van de zomerkiekjes van de mensen die ik nu misschien een halve keer per week "in het echt" kruis in de zomermaanden. Ja, dat maakt vaak een kreng van me: het feit dat mijn "goesting" erbij wil zijn, maar mijn lijf me gewoon onderuit lapt en keihard vloert. Ja, het deed pijn dat ik gisteren, de avond voor een feestdag, in de zetel lag en niet voluit op stap kon gaan om te genieten van de zomeravond met vrienden en een drankje. Ja, het is een klotegevoel als de kinderen vragen "gaan we wat doen vandaag?" en het antwoord steevast "neen" is.

Gelukkig zijn er de werkvrije dagen, het échte verlof! Op reis gaan en even alles achter me laten. In de praktijk komt het erop neer dat ik me al dagen afvraag of het verstandig is de rolstoel in de auto te leggen, want die stomme knie, die houdt het niet om enkele dagen door een stad te gaan wandelen. Hoe het avondleven of nachtleven op onze bestemmingen is, dat weet ik niet, want ook daar legt mijn lijf me een avondklok op. Ik baal dan ook van de avonden in Frankrijk, Italië en Spanje! Ik eet thuis om 17 uur, kwestie van niet met mijn hoofd in mijn bord te vallen en nog heel even een goed moment te genieten. In die zuiderse landen aperitieven ze om 19 uur en eten ze in het beste geval om 21 uur. Een hel voor mij! Doordat ik op zo dagen ook over mijn limiet ga, heb ik achteraf amper herinneringen aan die momenten. Het is alsof mijn lijf in overlevingsmodus gaat en zo bezig is met het gevecht tegen de vermoeidheid en de pijn, dat mijn geheugen daardoor wordt uitgeschakeld. Mijn brein voelt dan aan als momenten van "shock", waarbij de herinnering deels wordt uitgevaagd.
Dus de vraag of met of zonder rolstoel is een issue vooraf. Dan is er de lading medicatie en pijnbestrijders die mee moeten. Ook de zwembadkwestie is een heel erg belangrijke: het begint een noodzaak te worden dat ik enkele dagen wat baantjes kan trekken: bij voorkeur zowel 's ochtends als 's avonds, kwestie van mijn spieren (die stram zijn van het rondwandelen, ontdekken en verkennen) regelmatig te ontspannen. Neen, ik heb geen fancy pool aan een zuiders strand nodig, gewoon een hotel met een klein binnenbad is prima!

Mijn man is op dat vlak getraind ondertussen: hij stippelt de meest fantastische vakanties voor ons uit, die we grotendeels vanuit de auto genieten. Neen, wij doen geen mooie wandelingen in één of ander prachtig reservaat op onze bestemming: wij wandelen van de auto naar de hop-on-hop-off-bus of naar een bootje dat je toestaat een stad vanop het water te verkennen. Af en toe wandelen we wat rond, niet te ver. In de auto gaat de zetelverwarming aan, ook bij 40°. Hij weet ondertussen dat onze dagen vanaf 19 uur begin af te lopen dat je me het meest kan plezieren met wat TV kijken op de hotelkamer vanaf 21 uur of nog 2 uurtjes fotobewerking in bed. Onze vakanties zijn meestal ook maar maximum een midweek lang, opdat ik thuis nog een weekend kan bekomen. Want in tegenstelling tot de meeste mensen kom ik gebroken terug van vakantie: mentaal helemaal volgezogen met al dat moois dat we gezien hebben en een lading foto's als souvenir, maar fysiek kapot.

Gelukkig is er dan mijn kinesiste, die me als ze me kromgebogen ziet binnenstrompelen tot de orde roept met de kreet: "Wat hebt ge nu weer uitgespookt?" en die met haar kleine handen serieus mag werken om ervoor te zorgen dat ik de rest van de week enigszins mobiel door de dag kom. Ze doet me ook lachen, omdat we allebei van dezelfde humor een handje weg hebben. En ze is zeer vakbekwaam. Bovendien is zij (én mijn man) bij de enigen die weet hoe slecht ik er vaak aan toe ben. Doordat ze me wekelijks ziet en ze zelfs zonder aanraking ziet waar mijn pijn zit en welke spieren er die dag het meeste zorg nodig hebben omdat ze helemaal verkrampt zitten en me immobiliseren, is zij een noodzakelijk hulpmiddel in mijn leven. Doch, in de zomer geniet ook zij van wat verdiend verlof. Ik gun het haar van harte, maar ben tegelijk doodsbenauwd omdat ik 3-4 weken zonder haar verder moet. In welke staat ze me gaat aantreffen na haar verlof, dat weet ik dus nog niet. Maar ik doe mijn best om mezelf zo min mogelijk te belasten.

Ah de zomer! Luxeproblemen zijn het: het niet elke dag weg kunnen gaan en de pijn na een vakantie als je er een keer of 3-4 per jaar kort tussenuit kan knijpen om de buurlanden onveilig te maken. Ik besef dat wel en probeer ook om er zo min mogelijk over te zeuren. Maar nu mijn reiskoffer naast mijn bed staat, klaar om te worden ingeladen, overvalt me toch weer die zomerse frustratie van veel te willen en veel te weinig te kunnen...




Reacties

  1. Zomer en vakantie.. mijn favoriete onderwerpen :-)
    Helaas zit het weer niet zo mee, deze zomer. Niet in mijn contreien in elk geval.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Neen, ik kijk niet boos!

Liften zonder snijden

ALS DE ROOK OM JE HOOFD IS VERDWENEN