Mobiliteit

Waar beginnen vandaag…

Wel, ik ben dus sinds meer dan 2 jaren erkend als “arbeidsgehandicapte” (https://www.vdab.be/arbeidshandicap/watishet). Zelf heb ik aan deze erkenning niks (of toch niet veel) en is het vooral mijn werkgever, die tegemoetkomingen krijgt in de sociale lasten, gezien mijn arbeidsbeperkingen en haar inspanningen om mij aangepast werk te verschaffen. 

Het enige concrete voordeel dat ik als arbeidsgehandicapte wel heb is dat de Lijn me een gratis abonnement heeft bezorgd, ter bevordering van mijn mobiliteit. Zeeeeeeer sympathiek en allicht ook het overwegen waard om er gretig dagelijks gebruik van te maken, ware het niet dat mijn werkplaats zo afgelegen ligt, dat de Lijn ons idyllische gehucht nog niet ontdekt heeft.

Kortom: ik rij alle dagen met de wagen naar het werk: 11 kilometer heen en 11 kilometer terug. Maakt een 22 kilometer per dag en op maandag en donderdag allicht zo’n 25 kilometer, gezien ik op weg naar huis een kleine omweg maak om te gaan zwemmen. Dat “rijden-rond-de-kerktoren” is voor mij fysiek perfect haalbaar! En, zo nu en dan waag ik me al eens verder weg, pakweg ’s ochtends en ’s avonds een 20-tal kilometers om bijvoorbeeld naar een lezing, congres of workshop in eigen provincie te gaan. Eerder occasioneel dus.

Voor langere afstanden en verdere ritten maak ik gebruik van “mijn man”: een zeer goede mobiliteitsoplossing, voorzien van mini-bus met zetelverwarming voor de passagier, goede ergonomische opstelling, muziek op de achtergrond én een fijne sympathieke babbel onderweg. Lange autoritten, waarbij ikzelf moet rijden, zijn dus écht nooit aan de orde. Ik ben en blijf een korte-afstandschauffeur.

(Voor de milieuvrienden ook even meegeven dat ik voor korte verplaatsingen, waarbij bagageruimte onbelangrijk is en de afstand doenbaar is, uiteraard de fiets neem of gewoon te voet ga. Een voordeel van in de stad te wonen en alles vlakbij te hebben!)

Ziezo, nu mijn mobiliteitskader geschetst is ga ik even naar vandaag: 

Een woensdag waarop ik normaalgezien van 8 tot 11 uur werk en dan naar huis ga om mijn huishouden aan mijn eigen tempo een beetje bij te benen. Vandaag had mijn zoon (die op internaat in Tongeren zit en dus op weekdagen niet bij ons in Hasselt is) echter een afspraak in Hasselt, die al een maand van tevoren vastlag en die niet echt verplaatst kon worden. Toen bleek dat noch zijn papa, noch zijn pluspapa als taxi konden fungeren voor hem vandaag, was de meest voor de hand liggende oplossing “neem de bus maar”. Ik zou hem dan in Hasselt vervoegen op zijn afspraak, om hem dan nadien terug op de bus te zetten.

Dat was natuurlijk zonder rekening te houden met de nationale mega-betoging en de daaraan gekoppelde stakingen bij de Lijn vandaag. Tegen de middag kreeg ik dan ook telefoon van mijn zoon met de melding dat zijn bus niet kwam en ben ik dus in de auto gesprongen om hem te halen. Hasselt-Tongeren-Hasselt: 1 uurtje autorijden, afstand ca. 50 kilometer, heen en terug, in één stuk. Vervolgens een uurtje naar zijn afspraak om hem nadien terug aan de bushalte af te zetten (de bus naar Tongeren zou volgens de app van de Lijn wel rijden). En, ja hoor, de bus kwam toe, doch de chauffeur meldde doodleuk dat hij niet zou doorrijden naar Tongeren, maar naar Hasselt-Station zou rijden en dan naar huis zou gaan. Opnieuw telefoon van mijn zoon om hem alsnog naar Tongeren te brengen. Hasselt-Tongeren-Hasselt: 1 uurtje autorijden, afstand ca. 50 kilometer, heen en terug, in één stuk.

Ongeveer halverwege de heenweg naar Tongeren begon het mis te gaan: spiercontracties in de benen. Neen, niet in de kuit, maar in de spier langs het dijbeen (“tibialis anterior”). Doordat die verkrampte begon ook de gluteus maximus in de bil op te spelen. Een vreselijke situatie met spierkrampen in rechterbeen en spierpijnen in beide benen. Aanschuivend in het avondverkeer heb ik enkele malen de handrem moeten trekken, omdat van “gas geven” wisselen naar het rempedaal gewoon niet ging. De 2^dehelft van de 2de heenrit van vandaag en de laatste terugrit waren dus een hel. Nadat ik mijn zoon aan het internaat gedropt heb, ben ik alleen terug naar huis gereden, tranen in de ogen van de pijn.

Ik ben ondertussen thuis, spierpijn over het ganse lijf. Pijn om kapot te vallen! Nog steeds tranen in de ogen. Ik heb vandaag meer dan 2,50 uren gereden (woon-werkverkeer inbegrepen) en was 120 kilometer op de baan op een vrij korte tijdsspanne. In mijn fibrolijf voelt dat alsof ik een enkeltje Hasselt-Tongeren gelopen heb in een pittig drafje. :-(

Voor wat mij betreft mag de Lijn haar gratis gehandicaptenkaart die ze me bezorgde houden en hoop ik dat mijn fysieke pijn van vandaag beloond mag worden met een verkorting van de arbeidsduur (ze betogen vandaag voor behoud van de huidige pensioenleeftijd). Want, ik (arbeidsgehandicapte!) ben al een gans jaar zonder ook maar één minuut ziekteverzuim aan het meedraaien op het werk en heb - buiten mijn wettelijk verplichte bevallingsrusten - de afgelopen 23 jaar nog nooit een dag op ziekenkas gestaan! (Oh ja, en gestaakt of betoogd heb ik ook nog nooit... omdat ik altijd aan het werken ben.) Niet slecht voor een arbeidsgehandicapte…

(De frustratie over het niet-meewillen van mijn lijf moest er vandaag vanaf gehuild én geschreven worden! Omdat op sommige dagen de onmacht nog ondraaglijker is als het verbijten van de pijn.)