Fatal Error
Het gaat niet goed vandaag! Neen, gisteren eigenlijk ook niet. Fysiek dan. Want, mentaal ben ik nog steeds een verzetsstrijder. Zo eentje van het soort dat écht niet wil opgeven.
Het is vandaag zondag en ik ben al de ganse dag alleen: de kinderen bij hun papa (mijn ex-man) en mijn man met zijn ouders naar zee. Een dag alleen krijg ik meestal vlot om en ook voor vandaag waren er dan ook wat plannen: beetje uitslapen, voor de middag inkopen doen en in één trek een boompje kopen voor de bloempot aan de deur, waarvan ik het buxusboompje eerder deze week naar het containerpark bande (buxusrups, weet je wel). Nadien nog gauw naar het kerkhof mama haar lavendel snoeien en dan misschien nog een stoel of 1-2-3 decaperen en wat strijken. Voor zover de misschien ietwat ambitieuze plannen.
Na het opstaan merkte ik al dat mijn lijf vandaag niet in zo'n goede bui was.
Dat verergerde met het uur. Het inkopen doen ging nog, het tuincenter was al een boeiendere uitdaging. Ik en tuincentra is ook wel een verhaal apart: ik ga voor "een boompje" en kom thuis met een auto vol planten... die dus ook de grond in moeten. En, voordat die de grond ingaan moet er eerst wat gesnoeid worden. Omdat ik al merkte dat ik (letterlijk) scheef begon te gaan heb ik een voltapatch op mijn rug gekleefd en mijn rugkorset (zo eentje met metalen platen in) goed strak aangetrokken, kwestie van me te verplichten recht te blijven. Helaas! Na 4 uurtjes tuinwerk stond ik zo ongeveer in een hoek van 60 à 90 graden.
Wat zegt de dokter altijd in zo gevallen: "blijven stappen en rondwandelen."
Ik nam dus mijn snoeischaar, zette een muziekje op (zie lager) en nam ter ondersteuning mijn wandelstok om te voet naar het kerkhof te lopen (mijn mama haar graf ligt op ongeveer 5 à 600 meter van thuis wandelen). Nu ja, "lopen"... Het was eerder sukkelen met het lijf in een vreemde S-bocht gewrongen. Maar, ik ben er geraakt!
Aldaar bleek dat het snoeischaartje dat ik bijhad toch wel ietsje te klein was voor de vrij omvangrijke klus. In totaal kostte het snoeien van die ene lavendel me dan ook meer dan een uur. Ja, ik heb een paar keer getwijfeld om een zoon te bellen met de vraag of ie thuis in de garage om de rolstoel kon gaan om me te evacueren. En, heel even kreeg ik het zelfs benauwd bij het idee dat de 17% GSM-batterij te weinig zou zijn om voor hulp te bellen als ik niet meer op eigen kracht zou terug geraken.
Zoals door mijn zusje gevraagd heb ik alle lavendelbloemetjes netjes afgesneden en in een winkeltas gestoken (een ganse Gamma-zak vol!) om aan haar te bezorgen. Ik nam mijn stok, snoeischaar en zak en werd prompt aangesproken door een oudere dame met fiets, die het laatste uur zowat aan elk graf dat ze passeerde halt had gehouden met haar fiets. Ik schat dat ze tussen de 80 en 90 geweest moet zijn of zelfs nog ouder, de vingers krom van de reuma. Allicht dat dat iets is wat ze op zondag doet: mensen die ze kende gaan bezoeken op het kerkhof.
Ze sprak me aan en vroeg of ik mijn grote zak lavendel aan haar fiets wilde hangen, zodat ik hem niet hoefde te dragen, omdat ik "op de sukkel was". ZIJ vroeg dat aan MIJ! Bijna 50 jaar ouder dan ik en ze vraagt me of ze me moet helpen. Daar sta je dan, net geen 44, T-shirt aan met opschrift "forever young" en Fatal Error in je oor (zie lager)...
En toen hoorde ik hem heel even: een klein mentaal knakje.
Ik bedankte vriendelijk, sprak nog even met haar erover dat de buxusrupsen half het kerkhof hebben leeggevreten en strompelde terug richting huis, opnieuw 600 meter.
De GSM-batterij heeft het trouwens nog net tot aan de voordeur gehouden, zodat de muziek mijn mentale knak wat heeft kunnen lijmen. Maar, in mijn hoofd danste ik vandaag: de 600 meter heen en de 600 heen terug van het kerkhof.
(02-09-2018, no filter)
Voor wie het aankan: Fatal Error (Experimental Death Hardcore from Russia
Het nummer dat ik beluisterde, terwijl ik naar huis aan het strompelen was...
Het is vandaag zondag en ik ben al de ganse dag alleen: de kinderen bij hun papa (mijn ex-man) en mijn man met zijn ouders naar zee. Een dag alleen krijg ik meestal vlot om en ook voor vandaag waren er dan ook wat plannen: beetje uitslapen, voor de middag inkopen doen en in één trek een boompje kopen voor de bloempot aan de deur, waarvan ik het buxusboompje eerder deze week naar het containerpark bande (buxusrups, weet je wel). Nadien nog gauw naar het kerkhof mama haar lavendel snoeien en dan misschien nog een stoel of 1-2-3 decaperen en wat strijken. Voor zover de misschien ietwat ambitieuze plannen.
Na het opstaan merkte ik al dat mijn lijf vandaag niet in zo'n goede bui was.
Dat verergerde met het uur. Het inkopen doen ging nog, het tuincenter was al een boeiendere uitdaging. Ik en tuincentra is ook wel een verhaal apart: ik ga voor "een boompje" en kom thuis met een auto vol planten... die dus ook de grond in moeten. En, voordat die de grond ingaan moet er eerst wat gesnoeid worden. Omdat ik al merkte dat ik (letterlijk) scheef begon te gaan heb ik een voltapatch op mijn rug gekleefd en mijn rugkorset (zo eentje met metalen platen in) goed strak aangetrokken, kwestie van me te verplichten recht te blijven. Helaas! Na 4 uurtjes tuinwerk stond ik zo ongeveer in een hoek van 60 à 90 graden.
Wat zegt de dokter altijd in zo gevallen: "blijven stappen en rondwandelen."
Ik nam dus mijn snoeischaar, zette een muziekje op (zie lager) en nam ter ondersteuning mijn wandelstok om te voet naar het kerkhof te lopen (mijn mama haar graf ligt op ongeveer 5 à 600 meter van thuis wandelen). Nu ja, "lopen"... Het was eerder sukkelen met het lijf in een vreemde S-bocht gewrongen. Maar, ik ben er geraakt!
Aldaar bleek dat het snoeischaartje dat ik bijhad toch wel ietsje te klein was voor de vrij omvangrijke klus. In totaal kostte het snoeien van die ene lavendel me dan ook meer dan een uur. Ja, ik heb een paar keer getwijfeld om een zoon te bellen met de vraag of ie thuis in de garage om de rolstoel kon gaan om me te evacueren. En, heel even kreeg ik het zelfs benauwd bij het idee dat de 17% GSM-batterij te weinig zou zijn om voor hulp te bellen als ik niet meer op eigen kracht zou terug geraken.
Zoals door mijn zusje gevraagd heb ik alle lavendelbloemetjes netjes afgesneden en in een winkeltas gestoken (een ganse Gamma-zak vol!) om aan haar te bezorgen. Ik nam mijn stok, snoeischaar en zak en werd prompt aangesproken door een oudere dame met fiets, die het laatste uur zowat aan elk graf dat ze passeerde halt had gehouden met haar fiets. Ik schat dat ze tussen de 80 en 90 geweest moet zijn of zelfs nog ouder, de vingers krom van de reuma. Allicht dat dat iets is wat ze op zondag doet: mensen die ze kende gaan bezoeken op het kerkhof.
Ze sprak me aan en vroeg of ik mijn grote zak lavendel aan haar fiets wilde hangen, zodat ik hem niet hoefde te dragen, omdat ik "op de sukkel was". ZIJ vroeg dat aan MIJ! Bijna 50 jaar ouder dan ik en ze vraagt me of ze me moet helpen. Daar sta je dan, net geen 44, T-shirt aan met opschrift "forever young" en Fatal Error in je oor (zie lager)...
En toen hoorde ik hem heel even: een klein mentaal knakje.
Ik bedankte vriendelijk, sprak nog even met haar erover dat de buxusrupsen half het kerkhof hebben leeggevreten en strompelde terug richting huis, opnieuw 600 meter.
De GSM-batterij heeft het trouwens nog net tot aan de voordeur gehouden, zodat de muziek mijn mentale knak wat heeft kunnen lijmen. Maar, in mijn hoofd danste ik vandaag: de 600 meter heen en de 600 heen terug van het kerkhof.
(02-09-2018, no filter)
Voor wie het aankan: Fatal Error (Experimental Death Hardcore from Russia
Het nummer dat ik beluisterde, terwijl ik naar huis aan het strompelen was...
Liefje toch, ik bewonder je wilskracht hoor! Soms mag het licht ff uit. courage <3
BeantwoordenVerwijderen