Postvirale nasleep zit heus niet tussen je 2 oren

Gisteren overkwam het me opnieuw: een psychologe die meende dat mijn fysieke klachten (onder de noemer “fibromyalgie” een jaar of 7 geleden gelabeld) psychosomatisch zijn. Ze meende dat na 1 uurtje samen te kunnen concluderen.

Wel, kwaad word ik daarvan! Heel erg kwaad.

Op 2 september 7 jaar geleden kreeg ik het Epstein-Barrvirus. Ik herstelde er nauwelijks van, kreeg heel erge spierpijnen, extreme vermoeidheid, zuurstofgebrek bij de minste inspanning, werd vergeetachtig, onthield niks meer en kreeg regelmatig ziekteopstoten met griepachtige symptomen, hevige keelpijn, oorpijn en koorts. Toen werd er gezegd dat “postvirale asthenie” na Epstein-Barr tot 2 jaar kan duren. Na die 2 jaar was het echter nog niet beter en kreeg ik het etiket “fibromyalgie” opgespeld. Ik verloor er onder andere mijn job door (plots vaker afwezig zijn werd me niet in dank afgenomen) en werk nu deeltijds als “arbeidsgehandicapte” medewerker in een plaats voor sociale tewerkstelling.

Ondertussen is corona pandemiegewijs al enkele maanden (bijna een half jaar) wereldwijd lelijk huis aan het houden. Steeds vaker lees ik dat mensen die dit virus overleefden soms weken en maanden later nog sukkelen met vermoeidheid, spierpijn, kortademigheid, zuurstofgebrek, ziektegevoel. In de pers lees je verontrustende berichten daarover: gisteren nog op het VRT Nieuws of eerder in de Standaard of de Volkskrant  (Google maar eens “fysiek herstel na corona”.)

Blijkbaar wordt er bij coronapatiënten niet in twijfel getrokken dat hun postvirale revalidatie hen belemmert in hun dagelijks functioneren na deze levensbedreigende ziekte. Bij het Epstein-Barrvirus (wat ook een behoorlijk zwaar en langdurig ziektebeeld met zich meebrengt) blijken niet alleen degenen gezegend met ignorantia, maar ook medisch of psychologisch geschoolden maar al te vaak te mogen besluiten dat “mens sana in corpore sana” zich op die manier vertaalt dat alle medische klachten allicht een achterliggende psychische reden hebben. Vreemd toch dat dat bij revaliderende corona-patiënten niet verondersteld wordt?!

Corona wordt omwille van de mortaliteitsgraad en het pandemisch effect veel ernstiger genomen dan andere virale neefjes, die even beperkende langetermijngevolgen kunnen hebben op je lichaam.

Voel ik me psychisch 100% lekker in mijn vel? Neen, natuurlijk niet!
Dagelijks opstaan en slapen gaan met alle postvirale gevolgen die me dagelijks belemmeren in hetgeen ik allemaal zou willen doen, is helaas geen mentale zegen. Het is zeer vaak een vloek. Eentje die op je gemoed drukt en je soms overmant met verdriet, radeloosheid, woede en frustratie. En als je dan jezelf betrapt dat je googelt “ik wil niet meer leven met pijn”, dan besef je dat je lichaam het soms van je geest wint. Ik heb niet heus een “death wish”, want daarvoor leef ik gewoon veel te graag. Maar, zo af en toe wordt het me allemaal teveel en heb ik er gewoon geen zin meer in, in dagelijkse pijn en beperkte mogelijkheden. 

Pas op, ik zorg goed voor mijn lichaam én mijn mentaal welbevinden. Een dieet dat voor 90% uit verse groenten en fruit bestaat, veel ongezoete thee, wat lichaamsbeweging als het lijf wil én vrolijkmakende verwenmomenten die me opbeuren of ontlasten zoals een boeket bloemen 2 keer per week, een huishoudhulp én een ramenwasser zorgen ervoor dat het me betrekkelijk goed gaat. Aangevuld met de hulp en heel veel liefde van familie en vrienden maakt het dat ik een gelukkig en vrolijk mens ben, die af en toe (nu ja, geregeld) gewoon eens tegen haar eigen beperkingen aanloopt.

Het oordelen over iemands psyche en fysiek is helaas geen exacte wetenschap, ook al zijn we op dat vlak de laatste jaren al enorm geëvolueerd. Tot het zover is dat er “bewijs” is dat ik fysiek ziek gemaakt ben door het Epstein-Barrvirus (want, volgens mijn bloedwaarden ben ik kerngezond) zal ik blijven vechten tegen de ignorantia, ook al kost me dat energie die ik niet op overschot heb.

En in tussentijd blijf ik hopen dat corona me niet komt opzoeken…