Ik heb het gehad...

Ik ben (het) moe!

Zo vreselijk moe… Ik ga thans niet te laat slapen, stomp me vol groenten en fruitjes en neem braaf rechts en links wat supplementen bij. Verder giet ik er per dag een tweetal liter ongezoete kruidenthee of chai aan in en 1x per week mag mijn kinesiste alle spanning uit mijn lijf werken. Dagelijks staan 2 sessies op de andullatiematras op de planning: eentje ’s morgens, eentje ’s avonds. Zelfs het zonnetje en de temperatuur hebben de afgelopen dagen hun best gedaan om me te doen vergeten dat het eigenlijk nog volop winter is. En ja, zelfs het roken - een tijdelijke corona-zonde die ik me sinds de zomer gunde (na een rookstop van bijna 7 jaar) – heb ik ondertussen succesvol opgegeven.

 

Kortom: alle ingrediënten voor een gezonde geest in een gezond lichaam, zou je denken.

Helaas-pindakaas! Ik sleep me elke ochtend met veel moeite uit bed en met nog meer moeite door de dag. ’s Avonds sleep ik me weer naar bed om daar dan vaak meermaals per nacht wakker te worden. Al de momenten tussen dag en nacht zijn gehuld in een nevel, terwijl ik versuft naast mezelf sta alsof ik dronken ben en maar half besef wat ik doe. Zelfs het autorijden gebeurt op automatische piloot en is iets wat ik momenteel liever mijd, uit schrik dat de automatische piloot het misschien toch eens laat afweten.

 

En dan is er nog die onverschilligheid… voor alles en (bijna) iedereen. Het boeit me allemaal voor geen meter meer. Ik heb het gehad. Echt gehad! De ganse dag kan ik alleen maar denken aan de helaasheid der dingen en de zinloosheid van het bestaan. 

Een voorbeeld: al bijna een jaar lang loopt iedereen de natuurgebieden plat en staat braafjes in de rij aan te schuiven op Connecterra of Fietsen door het Water gelijk lemmingen voor een afgrond. Daar pas ik voor! Al mijn optimisme en vreugde lijken uit me verdwenen en ik krijg spontane braakneigingen als iemand het woord “wandelen” al maar in de mond durft te nemen en me dat aanraadt: “Ge slaapt daar zoveel beter van en voelt u helemaal herboren in de natuur!”. Willen we wedden van niet? Mijn instabiel bekken houdt niet van ongelijkmatige ondergrond en trakteert me dan op nog meer slapeloze nachten, waarbij ik niet draaien of keren kan. 

 

Ik wil mijn pijnlijk lijf weer eens in de auto kunnen zwieren met de zetelverwarming op het maximum en gaan rondrijden (allez ja, rondgereden worden in mijn geval), bij voorkeur in Frankrijk of Engeland of een ander idyllisch stukje landschap. Ik weet het, rondrijden kunt ge in België ook en we wonen écht wel in een mooi land. Maar, mijn laatste tripje Ardennen zit me nog vers in het geheugen. Met een ernstig spannende blaas stoppen aan een benzinestation om dan te moeten horen dat “les toilettes sont fermées à cause du Covid”, ook daar bedank ik voor. Ik heb geen zin om gelijk een hond tegen een boom mijn gevoeg te moeten doen, waar allicht al anderen me voor geweest zijn. Ik heb geen behoefte om de “yellow snow” te mijden en heb geen goesting in het ontdekken van zwerfvuil, wc-papier en andere narigheid in de diepten van onze Ardense bossen. Echt niet! 

 

Momenteel is het enige wat ik nog enigszins “leuk” vind gewoon met rust gelaten worden en thuis zitten. De enige plek waar het me allemaal nog min of meer meevalt is thuis in mijn eigen universum.

Ik heb zo’n zin om de stekker eruit te trekken… Niet uit het leven an sich, no worries! Maar, de stekker uit het constant gepling of gevibreer van de zoveelste Whatsapp of mail met dingen die ik “moet” doen. Ik heb ook genoeg van al die “motivational” nieuwsbrieven die druipen van het optimisme en de vrolijkheid, heb geen goesting in weeral de zoveelste mail om een mega-interessant webinar of live-sessie te volgen. Ook radionieuws en tv-journaals met de zoveelste “breaking update” wil ik uit mijn leven bannen. Ik heb geen zin meer in mensen die zaken van me willen of moeten. Momenteel overheerst er maar één gedachte: “Laat me toch allemaal eens heel hard met rust!” 

Misschien had ik eerder in mijn leven moeten leren “neen” zeggen. Of was het allicht slimmer geweest om alles iets trager aan te pakken in de plaats van altijd als eerste recht te veren om orde op zaken te stellen… vaak om het anderen naar hun zin te maken en ervoor te zorgen dat iedereen happy en content is. Ik had zelf moeten leren delegeren in de plaats van plantrekkenderwijs mijn schouders zelf overal onder de zetten. Want, die schouders en dat lijf, die kunnen al lang de belasting van mijn bestaan niet meer aan.

De dingen die me in het verleden energie gaven zoals een goed stukje harde muziek opzetten in de auto of een beetje met de handen in de potgrond woelen of een boeket bloemen of een leuke jurk kopen,... zelfs die "EHBO-middeltjes" om me terug op de rails te krijgen, lijken momenteel "zero impact" te hebben. Alles wat ik doe (én zelfs wat ik niet doe) vreet zo ongelooflijk veel energie, die ik niet meer heb. Er wordt zoveel van de al platte batterij verwacht en ze is allicht al zo vaak "in de reserve" gegaan, dat de batterij gewoon stuk is. Ze laadt niet meer op.

En mijn hoofd, dat draait rondjes, zo fel dat ik er duizelig van word. 

Telkens weer de vraag: “Wat nu?” en “Hoe moet het nu verder?”. Dat praten werkt, zoals een Belgische grootbank al jaren beweert, lijkt ook eerder een illusie. Want, het lucht me niet op, verandert niks aan mijn gevoel, lost totaal niks op en is een last voor degene die ik ermee opzadel. Ook denk ik soms dat “Het gaat me écht niet” maar pas au sérieux genomen wordt als er voldoende drama aan vasthangt. Zolang je er niet uitziet alsof je door een truck overreden bent (ook al voel je je zo), en geen tranen in liters vloeien en je niet effectief neergaat, wordt het gewoon afgedaan als een dipje en “zal je je morgen na een nachtje slapen wel weer beter voelen”.

 

Omdat ik niet zo van het dramatische type ben, is het momenteel dus gewoon een kwestie van afwachten totdat ik effectief neerga… en in tussentijd ploeteren we gewoon verder, het water tot aan de lippen en heel veel goesting om voor een niet nader te bepalen periode mijn donsdeken over mijn hoofd te trekken en “lost’et zelf op”  als ‘out of office’-melding in de stellen…

 

Dit gezegd zijnde: maak er allemaal een fijn weekend van! 

Veel plezier met wandelen en zo.