Herfsteten...
Goh wat heb ik het moeilijk nu de dagen kort en koud zijn! Het eten van slaatjes lukt nu even niet meer vlot en mijn lijf smacht naar herfstig-warme rijkelijke seizoenskost: hartig vullende aardappelgerechten, dampende ovenschotels en gerechten met kaaskorstjes en pittige hartverwarmende sauzen, dat is waar ik naar smacht.
Ziezo, dat is er dan ook weer uit. Neen, ik gooi de maanden van Weight Watcheren niet zomaar overboord! Want, na meer dan een half jaar ben ik nog steeds punten aan het tellen. En, het moet gezegd: het resultaat is er echt wel. Bijna 9 kilo lichter (op sommige zeldzame dagen zelfs bijna 10 kilo lichter) heb ik mijn kleding maat 44 tot en met 50 recent buiten geflikkerd. De ontvangende vriendin heeft me bedankt met een waardebon om nieuwe kleren te gaan kopen (ze heeft dan ook prachtige ongedragen kledij van me gehad, een ganse karrenvracht vol, die haar oh zo beeldig staat) en een klein restje heb ik verkocht op een tweedehandssale. Er is nu dus geen weg terug meer! Nu ik me terug in maat 40 en 42 steek is opnieuw bijkomen geen optie meer. Ik probeer dus te weerstaan aan al die lekkere herfstverleidingen: boerenkoolstamppot met braadworst wordt bij mij boerenkoolstamppot met kipfilet, de gratins en pizza's sla ik over en ik ben een kei geworden in het proeven van manlief zijn bord :-)
Ik probeer de bodemloze uitspattingen op vlak van ongeremd drinken en eten te beperken tot 1x per maand en weet ondertussen dat PMS er maandelijks een pas afgevallen kilo weer bovenop gooit, die ik gelukkig de maand erop weer kwijtspeel.
En, ja, ook die vervelende "plateau's" ken ik: gewichtsniveaus die amper doorbroken geraken en momenten waarbij je de beste inspanningen overboord wil gooien "omdat het toch niks helpt", om dan plots weer te moeten vaststellen dat het gewicht geleidelijk aan toch weer een neerwaartse beweging maakt. Dit maar om te zeggen dat het de afgelopen 6 maanden niet altijd even vlot ging. Mijn gewichtscurve is dan ook geen permanent dalende lijn, maar een hobbelig parcours met een duidelijk neerwaartse trend, die ik graag nog enige tijd zou willen aanhouden. Want, met die 9 kilo eraf neem ik geen genoegen: ik wil er nog 10 à 15 af! Ja, een zeer ambitieus plan en allicht onhaalbare kaart, maar ik leg de lat graag hoog voor mezelf.
Gezien ik me dadelijk voor een jaarabonnement engageerde bij Weight Watchers heb ik sowieso nog alle tijd om mijn doel te halen en ik had eigenlijk al besloten om mijn abonnement nog langer te houden en zeker niet abrupt te stoppen en in oude gewoonten te hervallen. Want, die valkuil is er nog steeds: als ik geen punten tel, dan ga ik geheid de mist in. Het is wel fijn om aan jezelf te merken dat de "neen, dank je" plots weer in je woordenschat zit als het erop aankomt aangeboden lekkers te weigeren. Het herwonnen karakter om voor een slanke versie van jezelf te kiezen is zo'n krachtig gevoel! Het doet goed om de regie te nemen over wat je in je mond stopt en het is leuk dat dat ook vruchten afwerpt. Ik voel me zoveel beter in mijn vel. Niet dat ik ongelukkig was als de dikkere versie van mezelf: ik had evenveel lol en plezier in het leven en ik was zeker niet neerslachtig of down. Maar, de slankere ik heeft toch dat ietsje meer energie en het voelt ook zoveel fijner dat laarzen gewoon terug om mijn kuiten passen, dat jurken en jassen uit de "normale rayons" me opnieuw passen en dat de "size up"-lijn niet meer voor mij weggelegd is. Ja, ik betrap er me nog wel eens op dat ik naar een maat 44 grijp, maar besef ondertussen al snel dat een 42 ook lekker zit en dat ik in sommige lijnen al vlot een 40 aan kan.
Ziezo, dat is dan de tussenstand na iets meer dan 6 maanden.
Hopelijk is de volgende update een even positieve, want de wintermaanden zijn meestal niet mild voor mijn lijf op het vlak van pijn in spieren en gewrichten, waardoor het sporten niet meer lukt en het zetelhangen met wat lekkers zoveel aantrekkelijker lijkt...
Ziezo, dat is er dan ook weer uit. Neen, ik gooi de maanden van Weight Watcheren niet zomaar overboord! Want, na meer dan een half jaar ben ik nog steeds punten aan het tellen. En, het moet gezegd: het resultaat is er echt wel. Bijna 9 kilo lichter (op sommige zeldzame dagen zelfs bijna 10 kilo lichter) heb ik mijn kleding maat 44 tot en met 50 recent buiten geflikkerd. De ontvangende vriendin heeft me bedankt met een waardebon om nieuwe kleren te gaan kopen (ze heeft dan ook prachtige ongedragen kledij van me gehad, een ganse karrenvracht vol, die haar oh zo beeldig staat) en een klein restje heb ik verkocht op een tweedehandssale. Er is nu dus geen weg terug meer! Nu ik me terug in maat 40 en 42 steek is opnieuw bijkomen geen optie meer. Ik probeer dus te weerstaan aan al die lekkere herfstverleidingen: boerenkoolstamppot met braadworst wordt bij mij boerenkoolstamppot met kipfilet, de gratins en pizza's sla ik over en ik ben een kei geworden in het proeven van manlief zijn bord :-)
Ik probeer de bodemloze uitspattingen op vlak van ongeremd drinken en eten te beperken tot 1x per maand en weet ondertussen dat PMS er maandelijks een pas afgevallen kilo weer bovenop gooit, die ik gelukkig de maand erop weer kwijtspeel.
En, ja, ook die vervelende "plateau's" ken ik: gewichtsniveaus die amper doorbroken geraken en momenten waarbij je de beste inspanningen overboord wil gooien "omdat het toch niks helpt", om dan plots weer te moeten vaststellen dat het gewicht geleidelijk aan toch weer een neerwaartse beweging maakt. Dit maar om te zeggen dat het de afgelopen 6 maanden niet altijd even vlot ging. Mijn gewichtscurve is dan ook geen permanent dalende lijn, maar een hobbelig parcours met een duidelijk neerwaartse trend, die ik graag nog enige tijd zou willen aanhouden. Want, met die 9 kilo eraf neem ik geen genoegen: ik wil er nog 10 à 15 af! Ja, een zeer ambitieus plan en allicht onhaalbare kaart, maar ik leg de lat graag hoog voor mezelf.
Gezien ik me dadelijk voor een jaarabonnement engageerde bij Weight Watchers heb ik sowieso nog alle tijd om mijn doel te halen en ik had eigenlijk al besloten om mijn abonnement nog langer te houden en zeker niet abrupt te stoppen en in oude gewoonten te hervallen. Want, die valkuil is er nog steeds: als ik geen punten tel, dan ga ik geheid de mist in. Het is wel fijn om aan jezelf te merken dat de "neen, dank je" plots weer in je woordenschat zit als het erop aankomt aangeboden lekkers te weigeren. Het herwonnen karakter om voor een slanke versie van jezelf te kiezen is zo'n krachtig gevoel! Het doet goed om de regie te nemen over wat je in je mond stopt en het is leuk dat dat ook vruchten afwerpt. Ik voel me zoveel beter in mijn vel. Niet dat ik ongelukkig was als de dikkere versie van mezelf: ik had evenveel lol en plezier in het leven en ik was zeker niet neerslachtig of down. Maar, de slankere ik heeft toch dat ietsje meer energie en het voelt ook zoveel fijner dat laarzen gewoon terug om mijn kuiten passen, dat jurken en jassen uit de "normale rayons" me opnieuw passen en dat de "size up"-lijn niet meer voor mij weggelegd is. Ja, ik betrap er me nog wel eens op dat ik naar een maat 44 grijp, maar besef ondertussen al snel dat een 42 ook lekker zit en dat ik in sommige lijnen al vlot een 40 aan kan.
Ziezo, dat is dan de tussenstand na iets meer dan 6 maanden.
Hopelijk is de volgende update een even positieve, want de wintermaanden zijn meestal niet mild voor mijn lijf op het vlak van pijn in spieren en gewrichten, waardoor het sporten niet meer lukt en het zetelhangen met wat lekkers zoveel aantrekkelijker lijkt...
Reacties
Een reactie posten