100% Cora

Vanochtend kwam dit nieuws binnen :  "De Block maakt rookstopmedicatie goedkoper om stoppogingen te stimuleren"   Ik vraag me af of Maggie De Block en haar medewerkers wel écht gesproken hebben met rokers over het “waarom” ze nog niet eerder gestopt zijn? Ik vraag me af hoeveel van hen zouden aangeven dat er “een financiële drempel” is? Want, dixit Mevrouw De Block vanochtend op de radio, “ze wil de financiële drempel wegnemen”.  Want, is het wel die financiële drempel, die menig roker laat afzien van een rookstop? Als je per maand een 100 à 200 euro kan oproken (een pakje stinkstokken kost ca. 7 euro ondertussen), dan lijkt 150 euro voor een starterskit me toch niet zo een grote financiële drempel? Of vergis ik me? Zelf betaalde ik 5 jaar geleden eenmalig 200 euro voor een laserbehandeling, die me al die tijd rookvrij gehouden heeft! Mijn 6 de jaar zonder sigaret gaat weldra in. ( Je leest hier hoe mijn rookstop verlopen is ) Als je rokers vraagt waa

Het overviel me vanochtend... het besef dat ik niet meer weet hoe het voelt om geen pijn te hebben. Even "pijnloos" te zijn, zoals vroeger. Ik herinner het me niet meer...

Het gaat niet goed vandaag! Neen, gisteren eigenlijk ook niet. Fysiek dan. Want, mentaal ben ik nog steeds een verzetsstrijder. Zo eentje van het soort dat écht niet wil opgeven. Het is vandaag zondag en ik ben al de ganse dag alleen: de kinderen bij hun papa (mijn ex-man) en mijn man met zijn ouders naar zee. Een dag alleen krijg ik meestal vlot om en ook voor vandaag waren er dan ook wat plannen: beetje uitslapen, voor de middag inkopen doen en in één trek een boompje kopen voor de bloempot aan de deur, waarvan ik het buxusboompje eerder deze week naar het containerpark bande (buxusrups, weet je wel). Nadien nog gauw naar het kerkhof mama haar lavendel snoeien en dan misschien nog een stoel of 1-2-3 decaperen en wat strijken. Voor zover de misschien ietwat ambitieuze plannen. Na het opstaan merkte ik al dat mijn lijf vandaag niet in zo'n goede bui was.  Dat verergerde met het uur. Het inkopen doen ging nog, het tuincenter was al een boeiendere uitdaging. Ik en tuincentra is

Op de eerste werkdag van het jaar zat ik tijdens een coachingworkshop met ons team nog te huilen, omdat ik na een jaar “inactiviteit” op zwemvlak besloten had om met pijn in het hart (vandaar de tranen) na 4-5 jaar mijn lidmaatschap op te zeggen bij de plaatselijke vinzwemclub. 2x Per week in het koude water trainen was me teveel geworden en als traagste van onze zwembaan was het heel vermoeiend voor me om maar een beetje de rest bijgebeend te krijgen. Dat maakte dat de 2 zwemuren per week me heel veel energie kostten, die ik op andere momenten miste. Kortom: die eerste werkdag van het jaar was mentaal een zeer zwaar dieptepunt, omdat ik toegaf aan de fysieke onmogelijkheid/moeilijkheid om binnen het “normale sportcircuit” de enige sport te kunnen doen die ik graag doe én die mijn fysisch geneesheer me aanraadt, nl. zwemmen. Maar, diezelfde maand had ik een goede oplossing gevonden: een zwembad vlakbij met water van 32 graden, waar ik 2x per week terecht kon na het werk. Ik

Als ik naar mijn vakantiefoto’s kijk, dan vergeet ik zelf dat ik elke vakantiedag zolang mogelijk in bed lig en we als laatsten aan het ontbijt verschijnen. Ik vergeet dan dat ik nooit ergens iets van “night life” meekrijg, omdat we tussen 19 en 22 uur terug in het hotel zijn om te rusten en tv te kijken. Als ik naar de foto’s van onze leuke daguitstappen kijk, dan vergeet ik zelf dat een “daguitstap” bij ons geen ganse dag duurt, maar hooguit enkele uurtjes, omdat we pas tegen de (na)middag vertrekken en vroeg op de avond alweer thuis zijn, omdat het me anders teveel wordt. Als ik naar foto’s van leuke feestjes en events kijk, dan vergeet ik zelf dat we er altijd als eersten toekomen en ook als eersten weer vertrekken, nog voordat de fun goed en wel bezig is. Als anderen naar mijn vakantiefoto’s kijken, dan zien ze niet dat wij alles met de auto doen en we amper 5 km (of 5 à 6000 stappen) per dag rondslenteren en al eens een rolstoel, stok of krukken als noodoplossing

Waar beginnen vandaag… Wel, ik ben dus sinds meer dan 2 jaren erkend als “arbeidsgehandicapte” ( https://www.vdab.be/arbeidshandicap/watishet ). Zelf heb ik aan deze erkenning niks (of toch niet veel) en is het vooral mijn werkgever, die tegemoetkomingen krijgt in de sociale lasten, gezien mijn arbeidsbeperkingen en haar inspanningen om mij aangepast werk te verschaffen.  Het enige concrete voordeel dat ik als arbeidsgehandicapte wel heb is dat de Lijn me een gratis abonnement heeft bezorgd, ter bevordering van mijn mobiliteit. Zeeeeeeer sympathiek en allicht ook het overwegen waard om er gretig dagelijks gebruik van te maken, ware het niet dat mijn werkplaats zo afgelegen ligt, dat de Lijn ons idyllische gehucht nog niet ontdekt heeft. Kortom: ik rij alle dagen met de wagen naar het werk: 11 kilometer heen en 11 kilometer terug. Maakt een 22 kilometer per dag en op maandag en donderdag allicht zo’n 25 kilometer, gezien ik op weg naar huis een kleine omweg maak om te ga

Sinds mijn start met Weight Watchers en het regie overnemen op het vlak van hoe ik zelf mijn spierpijnen wil aanpakken (weg van de "medicatie" en voluit gaan voor supplementen en gezonde voeding), ben ik bijna 15 kg lichter en is mijn spiermassa met ca. 2% gestegen. In beeld ziet dat er zo uit:

Het is al enige tijd wat stiller en meestal is dat een teken dat het goed gaat. Bij deze dus even bevestigen: ja, het gaat goed! Laat ons zeggen dat ik een winterdipje heb gehad tussen oktober en begin januari, maar dat ik me terug bij elkaar geraapt heb en op zoek gegaan ben naar oplossingen voor het gebrek aan zonlicht en het gebrek aan positieve actie. Kortom: ik had me voorgenomen te breken met de winterblues en dat is me vrij goed gelukt :-) Sinds enkele weken ben ik dus op een positief elan naar de aankomende lente aan het uitkijken! In januari heb ik me uitgeschreven in de vinzwemclub, waar we thuis al enkele jaren lid van zijn, doch waar ik in 2017 amper 10 keer ben gaan zwemmen. De uren dat de kinderen zwemmen gebruiken we zelf om winkelen te gaan én het water in het stedelijk zwembad is voor mijn spieren gewoon té koud. Het zwemmen gaan bezorgt me dus geen ontspanning, maar verkrampingen en pijnen, die vaak nog 2 dagen later voelbaar zijn. De keuze om officieel mijn lid