Komt een man bij de dokter...

Sinds ik gisteren bij de dokter was, stel ik me de vraag of het een verschil maakt of een vrouw dan wel een man naar de dokter gaat…

 

Ja, we lachen er wel eens mee, wij vrouwen… Dat de mensheid zou uitsterven als mannen zouden moeten bevallen en dat ze bijna doodgaan van een fikse verkoudheid. Om nog maar te zwijgen over de bijna-doodervaring van tandpijn. 

Gaat een vrouw naar de dokter. 

Terug naar de vrouwen, meer bepaald naar mij. Ik stond gisterenochtend kromgebogen aan de stok en ben spontaan beginnen huilen van de pijn toen ik me van de wachtzaal naar het dokterskabinet moest verplaatsen. De eerste reactie van mijn arts gisteren was: “Oei, ben je zeker dat er verder niks met je scheelt? Heb je relationele problemen?”, om nog maar te zwijgen van de vele goedbedoelde reacties die ik (van vrouwen) kreeg of ik me wel goed in mijn vel voel. Wel, neen, als ik me niet zelf kan aankleden en het bijeen brul van de pijnscheuten die door merg en been gaan (en dat mag je heel letterlijk nemen), dan voel ik me zeker niet goed in mijn vel… op dat ogenblik, in die situatie. 

Komt een man bij de dokter.
Komt een man van 46 bij de dokter, krom van de rugpijn, ondersteund door een stok. Zegt de dokter: “Gast, zijt ge zeker dat ge geen relationele problemen hebt? Kop op!”  Euh? Ik denk het niet. Ik vraag me ook af of een man van 46 vanuit zijn omgeving de raad krijgt om naar de gesprekstherapeut te gaan, om zijn yin en yang terug in balans te brengen, om wat gas terug te nemen en te luisteren naar de signalen van zijn lichaam, omdat die ongetwijfeld een meer diepgaande emotionele belasting aan het licht willen brengen. 

 

Ook met “kop op” weet mijn brein eerlijk gezegd geen blijf… Want, de laatste keer dat er iemand checkte was er met die koppige kop van mij nog niks aan de hand. “ ’t Is het lijf, hè! Niet de kop.”, zou ik dan willen roepen, ook al weet ik dat het allemaal goedbedoeld advies is, wat trouwens echt wel hartverwarmend is.

 

46 Jaar pijn samengevat.

Duiken we even mijn persoonlijke geschiedenis in. Ik ben opgevoed als oudste zoon van mijn vader. No worries, ik zit niet gevangen in een verkeerde gender, maar mijn vader had nu eenmaal graag een zoon gehad en ik vond het – als tomboy – geen probleem om die rol te vervullen. Als kind van een échte stoere Oostenrijker vond ik het heerlijk om bij ons “op den buiten” met hem een weiland te gaan voorzien van weipalen, daken van schuurtjes af te breken, met paard (en koets) onderweg te zijn, een lading houtskool om te schuppen, hout te stapelen en dus gewoon hard mee te werken. Je zou me dat misschien niet meer geven, maar ik heb in mijn leven al heel veel en zwaar fysiek werk verricht. “Indianer kennen keinen Schmerz” en “Was nicht tot macht, macht stark” (naar Friedrich Nietzsche zijn “Was mich nicht umbringt, macht mich stärker.”) was de leuze.

 

The early years:

Ik was daar thans niet echt voor in de wieg gelegd, voor dat fysieke werk. Geboren als dysmature en heel verzwakte baby die bijna aan paratyfus stierf, kon ik praten voordat ik zelfstandig kon zitten. Ik leerde laat lopen en was nooit een echt actieve kleuter. Mijn ouders merkten het dan ook niet dat ik op mijn 3^de al enkele dagen niet meer “speelde”, maar in de zetel zat van de pijn aan mijn heupjes, die toen al te lijden hadden onder mijn hypermobiele gewrichten. Mijn mama heeft het zich trouwens nooit vergeven dat ze dat niet zag (ze was toen zwanger of pas bevallen van mijn zusje) en dat ze toen de vochtophoping in mijn ontstoken heupen niet eruit heeft laten trekken en niet alerter was. Ze was ervan overtuigd dat ik dan wel fysiek een pijnvrij leven had kunnen lijden. (Voor alle duidelijkheid: op mijn 3^de zat ik mentaal ook niet geblokkeerd en was er verder in het kopke ook niks aan de hand.) 

 

Puberteit:

Tegen dat ik 18 was, was het gedaan met paardrijden omwille van de pijn. Ik kroop over de grond (en dat mag je heel letterlijk nemen) te huilen van de pijn. Ditmaal waren het de knieën, die niet O.K. waren. Onze dorpsarts, die toen al heel bedreven was in laserbehandelingen uit de VS heeft me dan een aantal maanden met laser behandeld en aan de zware ontstekingsremmers gezet. 

Ook had ik een ongeval met de fiets, waarbij ik over een auto vloog en met mijn rug en bekken achter de wagen onzacht op mijn fiets landde. 

Een ongeval met een skateboard heeft me ooit ook in volle vlucht los op mijn rug en bekken geworpen. Het was zo spectaculair dat mijn moeder naar buiten gelopen kwam, omdat ze dacht dat ik dood was.

 

Moederschap:

Toen ik op mijn 25^ste een eerste keer zwanger was, merkte ik al na amper 4 weken zwangerschap (héél in het begin dus) dat de zwangerschapshormonen die het bekken tegen het einde van de zwangerschap helemaal openzetten zodat de baby erdoor kan, nu al zoveel last bezorgden dat ik zware mobiliteitsproblemen kreeg. Ik kon amper nog stappen, omdat mijn benen en mijn bekken niet altijd hetzelfde wilden én dat enorm veel pijn gaf. Van de bevalling herinner ik me vooral dat mijn bekken en rug pijn deden, ook al duurden mijn bevallingen niet lang en waren ze an sich “piece of cake”. Gezien ik bij “nummer 1” al compleet naar de haaien was, had ik er geen probleem mee om 4x op 5 jaar tijd een baby op de wereld te zetten.

 

Epstein-Barr:

Tegen mijn 40^ste kreeg ik dan het Epstein-Barrvirus dat me fysiek compleet onderuit haalde. In de nasleep werd me 2 jaar later de diagnose “fibromyalgie” opgespeld, omdat ik zoveel pijnpunten in mijn lijf heb en alle dagen spierpijn heb, zelfs als ik niks doe.

 

Bijna 50:

De laatste paar jaar krijg ik ongeveer 1x per maand een kleine lumbago die mijn leven een 3-tal dagen bemoeilijkt. Een keer of 3-4 per jaar krijg ik een heel stevige lumbago, die me meerdere dagen immobiel en compleet ontredderd onderuit haalt. Ik heb dan echt een spuit van de dokter nodig, hulp bij het aankleden, hulp nodig bij het opstaan, een stok en/of rolstoel om me te kunnen verplaatsen. Zo eentje is het deze keer…

 

 

Stel je nu eens voor dat bovenstaande door een man beleefd was, dat bovenstaande door een man geschreven was. We streven naar gendergelijkheid, naar meer balans tussen hoe een vrouw en een man behandeld worden. Ik ben ervan overtuigd dat ik, als ik een man geweest was, al lang een scan van mijn bekken had gehad. Ben ervan overtuigd dat men me geen psychofarmaca zou voorschrijven tegen de fibro én dat niemand het zou durven om ook maar te veronderstellen dat de pijn tussen mijn 2 oren zit! Ik ben er verdomd zeker van dat de medische voorgeschiedenis gecombineerd met de acute blokkades au sérieux zouden worden genomen.

 

Graag wil ik via deze weg toch iedereen bedanken voor de fijne en hartverwarmende berichten, die ik gisteren kreeg. In deze vreemde tijden voelde jullie warmte extra goed aan.

Lees ook "Postvirale nasleep zit heus niet tussen je 2 oren.": http://100percentcora.blogspot.com/2020/06/postvirale-nasleep-zit-heus-niet-tussen.html