Wat inspanningsintolerantie met een mens doet... (Nagenieten van de zondagse wandeling)

Vorige week was een heel goede sportweek: 3x gaan fitnessen en zelfs een keertje 3 km gaan zwemmen (in heerlijk warm water van 32°). Maaaaaaaaaar, zondag heeft me de das omgedaan. Zo vreselijk sneu... Want, ik was zooooo blij dat ik na een sportstop van 3 maanden eindelijk terug goed op dreef was. (zie vorige post)

Het begon als een heerlijke dag, die zondag: de zon scheen, de lucht was stralend blauw en enkele vrienden wilden zo'n 10 km gaan wandelen in de Vallei van de Zwarte Beek. Ja, ik "wandel" ook een aantal keren per week 's middags na de lunch met de collega's een kleine 1 à 2 km, maar verder dan dat reikt mijn ervaring niet. En, dat heb ik helaas geweten! De wandeling van 10,5 km viel me zwaar. Ik probeerde de kopploeg geregeld bij te benen, maar moest genoegen nemen met wat achteraan mee sukkelen. En, eerlijk is eerlijk, 5 km was voor mij eigenlijk ook al goed geweest. Achteraf bleek de wandeling trouwens het etiket "gevorderd" te hebben, wat ik duidelijk NIET ben én ook niet wist.

Na 10,5 km voelde ik de verzuring en complete uitputting toeslaan. Ietwat later, tegen de avond was het alsof een monstertruck over mijn bekken gereden was, steeds weer op en neer, de diepe profielgroeven van de banden in mijn lijf deukend. Zo voelde het thans. Geen adrenalinerush van het wandelen, geen kick van de buitenlucht, maar pijnlijke uitputting en extreme vermoeidheid maakten zich meester van mijn hele lijf. Uit de zetel opstaan lukte nog net met wat moeite, stappen ging niet echt meer. 

Nu, ik heb dat al vaker gehad, hè! Heel vaak zelfs. De pijnsensatie en daaraan gekoppelde immobiliteit en extreme vermoeidheid was me dus echt niet vreemd. Meestal heb ik dan geluk: ik ga slapen en daags erop is het alsof er niks gebeurd is en is alles weer zo goed als in orde. Helaas was dat ditmaal niet het geval... Maandag bleken de spieren vanaf mijn bips (zowat alle gluteale spiergroepen) en in mijn benen (bovenbenen achterzijde en onderbenen voorzijde, naast het scheenbeen) totaal verzeerd. Elke stap deed pijn en kostte zoveel energie.

Ja, ook dinsdag bleek het nog niet veel beter. Vooral langere periodes van zitten of liggen werden afgestraft met extra veel last. Niet alleen fysiek, maar ook voor de rest neemt die allesoverheersende vermoeidheid het van me over: ik kom niet uit mijn woorden, maak mijn zinnen niet af of ben veel trager in een gesprek. Het concentreren lukt me niet en ik denk en spreek in losse flarden ipv in samenhangende gehelen. Ik absorbeer geen info meer en ben in de uitvoering van de kleinste taken - professioneel of privé - een pak trager; minder efficiënt en minder alert.

Vandaag, woensdag, sprak ik mijn (fantastische!) kinesiste aan over de fysieke terugval sinds zondag. Ze slaagde erin de overbelaste pijnpunten te behandelen (wat zou ik toch zonder haar doen!), maar raadde me wel af om vandaag te gaan fitnessen. :-(

De zorgvuldig ingepakte sporttas, die al in de auto klaarstond, heb ik er dan maar terug uitgehaald. De zopas in solden gekochte sportoutfit zal dus tot vrijdag of zaterdag moeten wachten, totdat ik terug enigszins hersteld ben.

Of ik dus zo gauw opnieuw met een "getrainde groep" ervaren wandelaars een 10 km-wandeling ga maken, dat ik weet ik zo nog niet. Maar, dat de wandeling heel erg mooi was en zondag een prachtige dag, dat staat buiten discussie!

Ik schrijf dit even neer voor al degenen die denken dat ik toch oh zo goed bezig ben en dat mijn chronisch ziek-zijn zoooo erg wel niet zal zijn, gezien ik toch maar fijn 3x/week ga sporten... Helaas lukt dat dus verre van altijd en is de keerzijde van "inspanningsintolerantie"* echt een belemmering in hetgeen ik eigenlijk wil: zonder nadelige gevolgen kunnen sporten en een actief leven leiden ipv een vermoei(en)d leven te lijden. 

*Inspanningsintolerantie = niet zomaar "moe"
Patiënten zijn niet gewoon 'moe'.Van vermoeidheid kan je herstellen, maar deze patiënten zijn uitgeput. Het is alsof al hun spieren een enorme klap gehad hebben. Het gevoel valt enigszins te vergelijken met dat van een zware griep. Deze inspanningsintolerantie wordt in de wetenschap ook wel post exertional malaise (PEM) of Post-Exertional Neuroimmunological Exhaustion (PENE) genoemd. Patiënten die dit hebben zijn fysiek niet in staat om hun activiteiten uit te breiden – ze kunnen daar niet de vereiste hoeveelheid energie voor produceren. Na een geestelijke of lichamelijke inspanning krijgen ze te maken met een verergering van de symptomen, die direct maar ook pas later kan optreden. Deze verergering duurt minstens 24 uur maar vaak ook langer. (Janine Budding voor Consumed)